[ کتاب نامه‌ای به یک دوست قدیمی اثری متفاوت از سید مرتضی آوینی بود. لطیف، عمیق و آموزنده.
بنظرم با خوندن این کتاب که البته بهش کتاب هم نمیشه گفت، همون نامه‌اس، با ابعاد جدیدی از شخصیت شهید آوینیِ مستندهای روایت فتح آشنا می‌شید.
قشنگ و کوتاهه و وقتی نمی‌گیره.
خوندنش پیشنهاد میشه. ]
          

            کتاب کوتاهیه و باید بگم از نظر ادبی و زیبایی نثر، کتاب قابل‌اعتنایی است.
البته من این کتاب رو با یک اجرای خیلی خوب شنیدم و شاید این موضوع در لذتم از کتاب بی‌تأثیر نبوده.
قالب جالبی هم داره و چیزی بین دل‌نوشته و داستان‌کوتاه باید باشه. البته در این مورد خیلی مطمئن نیستم.
در هر صورت حجم کمی داره و به‌نظرم امتحان کردنش ضرری نداره. به همین خاطر پیشنهاد می‌دم تجربه‌اش کنید.
          

            تعبیرها و توصیف‌هایی دل‌نشین داشت. این متن، هرچه که باشه، داستان نیست؛ انگار که نقش و طرحی ناتمام؛ تأکیدی بر مرگ‌اندیشی و مرگ‌آگاهی.

فقط به‌خاطر چند وصفِ جانانه و جان‌دار، دو ستاره ‌می‌دم.
          

            سید مرتضی از عارفان زمانه ماست، کسی که توانایی این را داشت تا با کلماتش مارا از جای خود جدا کند و ببرد هرانجا که دوست خوش دارد.

نمیدانم درست است یا غلط ولی ...
سید مرتضی در این نامه یا داستان کوتاه سیر خودش را فاش میکند و زاویه نگاهش به مرگ ...
مرگ که در نظرش خبریست ، خبری از جاودانگی ، خبری که ماندن را با ارزش میکند و مانند سحری دل انگیز شور در دل می انداز.


«کم کم خانه پر شد آز آدم هایی که در کنار نرده ها هم مرگ را باور نمی کردند. »
          

            نامه‌ای به یک دوست قدیمی شامل مطالب خوش‌خوان و جذابی است که با دیگر آثار او قدری متفاوت است. شاید با خواندن نامه و بخش خاطرات مرگ خانم جان در ابتدای کتاب، موضوع کتاب را مرگ اندیشی و مرگ آگاهی بدانیم درحالیکه سید مرتضی آوینی در این کتاب از جاودانگی، ابد و بی نهایت  سخن می گوید. او با نگاه لطیف و کلام شاعرانه ی خود از زندگی، مانایی، جاودانگی حرف می زند. احتمالا مخاطب نامه (یک دوست قدیمی) خود او باشد،  ولی هر کدام از ما می توانیم مخاطب این نامه باشیم.