سید مرتضی از عارفان زمانه ماست، کسی که توانایی این را داشت تا با کلماتش مارا از جای خود جدا کند و ببرد هرانجا که دوست خوش دارد.

نمیدانم درست است یا غلط ولی ...
سید مرتضی در این نامه یا داستان کوتاه سیر خودش را فاش میکند و زاویه نگاهش به مرگ ...
مرگ که در نظرش خبریست ، خبری از جاودانگی ، خبری که ماندن را با ارزش میکند و مانند سحری دل انگیز شور در دل می انداز.


«کم کم خانه پر شد آز آدم هایی که در کنار نرده ها هم مرگ را باور نمی کردند. »