حسن باقری جزو شخصیت‌های کم‌نظیر تاریخ معاصر ما است. هم به جهت سن و سال کمی که دارد و هم به جهت زمینه‌ی فعالیتش که کارهای اطلاعاتی و رزمی است، ظرفیت قابل توجهی برای قهرمان‌سازی به‌ویژه با تمرکز بر نوجوان‌ها و جوان‌ها دارد.

اما این کتاب حرف چندانی برای گفتن ندارد. سبک تدوین کتاب که تقلیدی از کتاب خاک‌های نرم کوشک است و چند خاطره‌ی پراکنده از شهید را کنار هم قرار داده‌. خاطرات ترتیب زمانی دارند اما شناسنامه ندارند یعنی ربط راوی خاطره به شهید روشن نیست، عکس خاطره ربطی به آن ندارد، بعضی خاطرات اصلا راوی ندارند و خلاصه این که در حد یک گردآوری ساده از چند خاطره باقی مانده است.
شاید تنها جنبه‌ی مفید کتاب، عکس‌های نسبتاً باکیفیت و متنوعی بود که در ابتدای هر خاطره قرار داده بودند. ظاهراً بقیه‌ی کتاب‌های این مجموعه (یاران ناب) هم همین نقطه‌ی قوت را دارند.

به‌روزرسانی: علت نامگذاری کتاب را هم متوجه نشدم. «من این‌جا نمی‌مانم» اسم هیچ‌کدام از خاطرات مندرج در کتاب نیست.
          

            کتاب پر و پیمانی نیست (کم حجم است) ولی برای آشنایی با شهید باقری بسیار مناسب است. بدون مقدمه و اضافات به معرفی شهید باقری از دریچه خاطرات خانواده، آشنایان و همرزمان پرداخته بود. هر صفحه از کتاب با تصاویر کمتر دیده شده از شهید باقری همراه بود، یعنی حجم مطالب تقریبا نصف صفحات کتاب است.
جذابیت شخصیت شهید باقری با خلوصی که در روایت‌های کتاب بود و اینکه بدون هیچ توضیح اضافه‌ای با خود شهید باقری روبرو می‌شویم باعث شد وقتی می‌خواستم برای نوشتن یادداشت این کتاب، فقط تورق‌اش کنم، نتوانستم از شیرینی خواندنش بگذرم و از ابتدا تا انتها دوباره خواندم.
شهید باقری یک شگفتی بزرگ است. چه کسی فکرش را می‌کرد پسر لاغر اندام تهرانی، دانشجوی رشته دامپروری دانشگاه رضائیه(ارومیه)، خبرنگار روزنامه جمهوری اسلامی، بشود نابغه جنگ و موسس واحد اطلاعات-عملیات جنگ در سپاه پاسداران؟
این کتاب پر است از جمله‌هایی که دوست ندارم فراموششان کنم.