اینکه چنین کتابی در فارسی چاپ شود خیلی برای خود من حس خوبی دارد. این کتاب منلع اقتباس «استاکر» از تارکوفسکی و بازی «استاکر» بوده. البته فیلم استاکر خیلی با کتاب متفاوت است و مثل اغلب فیلم‌های تارکوفسکی حسی ماورایی به کتاب اضافه می‌کند. ایدۀ کتاب بی‌اندازه شگفت‌انگیز است و وقتی پشت جلد را خواندم و فهمیدم قصه از چه قرار است داشتم از هیجان بالاپایین می‌پریدم. آدم‌فضایی‌ها آمدند زمین و نه آن‌ها ما را دیدند و نه ما آن‌ها ولی نشانه‌هایی از خودشان به جا گذاشتند. جایی به اسم «ناحیه» که پر از چیزهای عجیب و غریب است و آدم‌هایی که وارد این ناحیۀ ناشناخته می‌‌شوند و چیزهایی از آن بیرون می‌آورند. در خود کتاب این ایده را خیلی بیشتر توضیح می‌دهد و واقعاً هیجان‌انگیز است. ایده‌ای که الان هم بین علمی-تخیلی‌نویس‌ها و حتی کسانی که به موجودات فرازمینی می‌پردازند داغ است. 
قصه در چند تاریخ اتفاق می‌افتد. اینکه شخصیت‌ها بزرگ می‌شوند، تغییر می‌کنند و رفتارهایشان با چند سال پیش متفاوت است ویژگی خیلی مهم کتاب است که نوشتنش اصلاً ساده نیست و «ناحیه» که همیشه در تمام کتاب نقشی مرکزی دارد. فقط یک مکان نیست و نقشی حیاتی دارد. جایی که حس می‌کنی معجونی است که بدبختی و خوشی و شانس و تلخی و همه‌چیز. مکانی که سایۀ شومی دارد اما شاید بخت و اقبال تو را هم بلند کند. واقعاً روس‌ها در به وجود آوردن یک فضای مالیخولیایی پادشهری خیلی خوب هستند و این برمی‌گردد به شخصیت‌هایی که حس‌شان می‌کنی و جان دارند. فقط یک سری شخصیت نیستند که بخواهند حرف نویسنده را بزنند. 

آغاز کتاب یک پیش‌گفتار بی‌نظیر دارد که در واقع اهمیت ادبیات علمی-تخیلی را بیان می‌کند و از طرفی اهمیت کتاب‌ها و ادبیاتی از نوع این کتاب و تفاوتی که با ساختارهایی شبیه کتاب‌های غربی دارند. از نوشته‌هایی است که ذوق و ارادت نویسنده بسیار مشهود است و برای کسانی که به این ژانر علاقه دارند پر از حس خوب است.
پایان کتاب هم نوشته‌ای است از بوریس که می‌خواهد قصۀ نوشته شدن کتاب را بگوید اما مهم‌تر از آن فضای سانسور در زمان روسیۀ آن موقع را ترسیم می‌کند.
        

          پیک‌نیک کنار جاده از برادران استروگاتسکی یه علمی‌تخیلی تاریک و فلسفیه که هم به مفهوم ناشناخته‌ها می‌پردازه، هم به سرنوشت و ماهیت انسان.

متأسفانه، ترجمه کتاب‌های علمی تخیلی، احتیاج به دانش بالاتر از حد نسبی به موضوعات علمی تخیلی داره و باید برای ترجمه، حتی از متون تخصصی استفاده کرد. 

در این آثار، مترجم باید علاوه‌بر تخصص ترجمه، از دانش تخصصی علمی هم برخوردار باشه که بنظر می‌رسه در این اثر، در این دو موضوع نقص وجود داشته. بنظرم برای ترجمه آثار، تنها علاقه و فن ترجمه مطرح نیست، احاطه به آثار مشابه و درک دنیاهای نویسندگان این آثار هم ضروریه. 

سال‌ها پیش، موجودات فرازمینی از زمین عبور کردن، بدون اینکه تماسی با بشر داشته باشن. فقط توی چند نقطه چیزهایی باقی گذاشتن—آثار عجیبی که قوانین فیزیک رو به هم می‌ریزن و هیچ توضیحی براشون نیست. این مناطق به زون معروف شدن و ورود بهشون ممنوعه، ولی یه عده که بهشون استاکر می‌گن، مخفیانه وارد زون می‌شن و اشیای فرازمینی رو برای فروش بیرون میارن.

ردریک شوارتارت، یه استاکر حرفه‌ای، توی یکی از خطرناک‌ترین زون‌ها کار می‌کنه. هدف نهاییش رسیدن به یه شیء افسانه‌ایه که می‌گن می‌تونه آرزوها رو برآورده کنه. اما مثل همه چیزای دیگه توی زون، اینم بهایی داره که شاید کمتر کسی حاضر باشه پرداختش کنه.

رمان، با لحن سرد و تلخش، درباره‌ی طمع، تقدیر و ناتوانی انسان در درک ناشناخته‌هاست. موجودات فضایی شاید حتی متوجه حضور ما نشده باشن، درست مثل آدمایی که وسط یه پیک‌نیک کنار جاده زباله می‌ریزن، بدون اینکه به مورچه‌هایی که اونجا زندگی می‌کنن فکر کنن.

بازی مطرح استاکر و چند اقتباس سینمایی، از برداشت‌های شخصی این اثر هستن. ترجیحاً از نسخه اصلی برای مطالعه استفاده کنید. 

        

          چه اثر مهجوری بود این کتاب. 
حقیقتا لذت بردم.
        

          پیک نیک کنار جاده ، تنها چیزی که میشه گفت اینه که تارکوفسکی *استاکر * رو ساخت تا نشون بده وقتی خودش اقتباس آزاد انجام داده قدرت قلم برادران استروگاتسکی در چه حده که همون قدر بی سر و صدا بمونه همون قدر که علمی تخیلی محسوب میشه ریشه های فلسفی داستان مخاطب خواننده اش رو به فکر فرو ببره 
شاید اگر این داستان بعد از سال ۲۰۰۰ بود خب میشد گفت صرفا تخیلی بوده که نویسندگانش طبق رسانه پیش بردن اما نه وقتی کتاب سال ۱۹۷۱ نوشته شده
کتاب رو نمیتونم به همه پیشنهاد بدم که خوششون بیاد مخاطبش خیلی خاصه کار هر کسی نیست ۲۶۴ صفحه خواندن این کتاب