در رسانه‌های سنتی و مدرن و از تریبون‌های مختلف، دائما معایب و مضرات دیکتاتور بودن و نظام توتالیتر را خوانده و شنیده‌ایم؛ اما در مکتب دیکتاتورها، اینیاتسیو سیلونه علاوه بر جنبه‌های منفی، از کارکرد غیر منفی دیکتاتوری هم می‌گوید و از دوزاویه نسبت به جناب دیکتاتور شناخت پیدا می‌کنیم.
دنیا تمام نسخه‌های حکمرانی را تجربه کرده و حالا باید آن‌ها را سنجید و به‌گزین کرد. دموکراسی ماسک زیبایی است برای جلب اعتماد ملت‌ها و بعد از آن سوء‌استفاده از آن جایگاه که تصاحب شده است. در قسمتی از کتاب آمده: روشن‌ است که دوران دموکراسی به سر رسیده ... حکومت، حکومت است و نمی‌تواند حکومت نباشد.
البته این کتاب، کاملا سکولار به بحث حکمرانی پرداخته و طبیعتا با دیدگاه توحیدی به این مقوله نپرداخته است اما برای حاکمیت ما که دچار چالش‌هایی هم هست، حرف‌هایی دارد. هرکس که انحطاط عالم سیاست را در دنیا احساس می‌کند، به این کتاب نگاهی عمیق بیندازد.
          

            کتاب جذابه واقعا! و حرفای خوبی می زنه خب
و برای آدمی به قد و قواره ی من، خوندنش سخته تا حدی. چون باید بشیینی کناردست عمو گوگل و بخونیش.

و من نمی دونم چرا اما تا دقیقا نصفش رفتم و الان دیگه نخواستم ادامه ش بدم :| خواستم بعدا حتما دوباره بخونمش.
 
و جا داره بگم که صفحات 43 تا 46 انقدر خوب بود که سه دور خوندمش! طولانی نبود می نوشتم همین جا. انقد که به نظرم مناسب و شرح وضعیت بود!

اینم یه حرفایی که خوشم اومد... :

"همیشه برای هر بحرانی می توان راه حل های متفاوت پیدا کرد؛ و می دانیم که در این گونه موارد، تنها راه حل تخیلی و غیر عملی حفظ «وضع موجود» است."

"یک طبقه حاکم پیش از آنکه در عمل شکست بخورد و کنار برود، از نظر روانی شکست خورده است."

"به نظر دموکرات های کشورهای بحران زده،اوج هنر دولت مداری در این است که سیلی ها را نوش جان کنی تا لگد نخوری. یعنی اینکه بلای کوچک تر را تحمل کنی،یعنی اینکه روز به روز سازش های تازه ای را بپذیری تا از حدت تضادها کم کنی و بکوشی ار آنچه را که آشتی نمی پذیرد، به آشتی برسانی."

"حقیقت این است که یک طبقه حاکم رو به انحطاط، به همه ی بیماری های دوران کهولت، از جمله ناشنوایی، دچار می شود."

" - به نظر من شما حزبی از این دست را ترجیح می دهید.
- دیگر نه. یعنی از زمانی که متوجه شدم که در جریان کار، کم کم وسیله جای هدف را می گیرد."

" یونانیان قدیم به درستی متقد بودند که "خودکامه" را رعیت به وجود نمی آورد، بلکه رعایا هستند که کسی را به خودکامگی می رسانند. همان طور که در بعضی اشکال بدوی زندگی، شی تعیین کننده حالت است: طعمه ماهی را می گیرد، نه ماهی طعمه را."
          

            یونانیان قدیم به درستی معتقد بودند که " خودکامه " رعیت را به وجود نمی آورد ، بلکه رعایا هستند که کسی را به خودکامگی می‌رسانند. 
آیا هرگز دیده شده که ملت آزاده ای مدتی طولانی تسلیم استبداد شود یا ملت رام و سر به زیری به آزادی دست یابد؟ افلاطون عوام فریبانی را که به احساسات خودسرانه ی جوانان دامن می‌زدند " خودکامه سازان " می خواند ، و نسلی از مردم را که به آشوب اخلاقی و سیاسی دامن می زد و موجب بروز کودتا می شد " نسل خودکامگی " می نامید.
          

            .

با تعریف امروز، به ناداستان نزدیکتر است تا داستان.