زور زدن هدایت برای ترسیم چهره ای چندش آور از عرب ها در این کتاب به حدّ نهایت خود رسیده است.
(یعنی یک جور تابلو و گل درشتی، به قدری رو و واضح که... چه بگویم!)
کلّاً نمی دانم اگر هدایت بوف کور را ننوشته بود...
هرچه قصّه ازش خوانده ام، در بهترین حالت معمولی بوده است
        

          طلب آمرزش
چقدر از تک‌تک شخصیت‌های این داستان بدم اومد. چقدر بد و منفور بودن. و چقدر هم از این نگرش که قبل از حج و رفتن به خونه‌ی خدا میگن" هر چقدر میخوایم گناه کنیم و بریم اونجا پاک و مطهر شیم"، متنفرم. اشتباهه. این داستان هم ناراحتی و تلخی و عجز داشت، هم کوته‌فکری و جهل و شاید بدجنسی.
صورتک‌ها
چیزی که در این داستان خیلی قبول داشتم این بود که وقتی ما عاشق کسی میشویم، در حقیقت عاشق خود اون شخص نیستیم. عاشق آن فردی هستیم که در قوّه‌ی تخیل خودمون ساخته‌ایم و در معشوقه‌مان تصوّرش می‌کنیم. دقیقا همین‌طوره.
        

          محرم که میشه میبینیم اونی که میشناسیم از هر جهت آدم مزخرفیه و یک راه راستم تو زندگیش نرفته استوری گذاشته نوشته به عشق آقام حسین یک ماه خلاف غلاف ... یا شب قدر قرآن گرفته دستش داره دعا میکنه خدا ببخشتش و دو روز بعدش بر میگرده به روال قبلی و روز از نو روزی از نو...
حکایت طلب آمرزش دقیقا داره به همین آدمها اشاره میکنه...
صورتکها هم روایت جالبی از عشق بود...
        

          بسم الله 

صورتک‌ها، داستان نمادین جالبی بود...

طلب آمرزش، بازنمایی عقده و کینه وحشتناک هدایت از دین و فهم اشتباه او از یک گزاره دینی...