اصلا نفهمیدم ش ، بی سر و ته بود و افکار درونی یک مترجم بود
نمیدونم چرا انقدر ازش تعریف و تمجید میکنن
شاید هم زمانی که خوندم ش ، زمان مناسبی نبوده و باید دوباره بخونم ش
        

          هر حرفی را می‌شود گفت. 
فقط شروعش مهم است، 
اولین کلمه را که بگویی باقی‌اش می‌آید.
منظور چیزی است که نباید گفته شود.
چیزی که زمانش گذشته است. 
هر زمانی داستان‌های خودش را دارد و اگر بگذاری زمانش بگذرد، 
بهتر است هیچ‌وقت درباره‌اش حرف نزنی.  
هر چیزی زمان خودش را دارد، 
وقتش که بگذرد مناسبتش را از دست می‌دهد ...
        

          {گوش کردن خطرناکترین چیزهاست، گوش کردن به معنی دانستن، فهمیدن، آگاهی از هر چیزی است که باید بدانی. گوش‌ها درپوش ندارند که بتوانی در برابر حرف آن‌را ببندی، نمی‌توانند از آنچه حس می‌کنند قرار است بشنوند پنهان شوند، همیشه خیلی دیر است. حالا می‌دانیم و این شاید قلب‌های به این سپیدی‌مان را حسابی لکه‌دار کند یا این که قلب‌هایمان فقط رنگ‌پریده، مخوف یا نفرت‌انگیز است؟}


هیاهو برای هیچ.
کش‌دار، خسته‌کننده و یأس‌آور.
        

          اگه علاقمند به اون دسته از رمان هایی هستین که شخص اول مدام داره توی ذهنش حرف میزنه و همه چیز رو تفسیر میکنه و مدام به گذشته و زمان حال برمیگرده  ( مثل کتاب عقاید یک دلقک ) ، این کتاب رو بهتون توصیه میکنم ...
        

          زندگی یک زوج مترجم  که برگرفته از خاطرات فردی طرف هست 
ارزش خوندن داره
        

          دقیقا چه چیزِ این کتاب شاهکار بود؟ 
داستانِ بی سروته! 
توضیحاتِ بی ربط... 
حاشیه های اضافی
و در آخر یه پایانِ سردو لوس