خوب بود. شاید یه کوچولو جذابیتش از جلد قبلی کمتر بود. شایدم بیشتر. چون بین خوندنشون فاصله افتاده نمی تونم نظر دقیق بدم ولی
عجب فضای وحشتی ایجاد میکنه این نویسنده... اصلا همه ی المان ها رعب آوره... اون جنگل لامصب درختا، نحوه ی مرگ لاروز و بقیه... حتی فضای نیویورک، از اواسط به بعد ماجرا به شدت جذاب شده بود طوری که دلم نمی اومد ریتم خوندنم رو تندتر نکنم...اونقد درگیرش شدم که با وجود مشغله ها یه نصف روز بی خیال فرم عادی زندگی شدم و تمومش کردم 
قلمش خوبه، تعلیقش، کنجکاویش، مخلوط کردن داستان با حقایق تاریخی، شخصیت پردازی ها گاهی باورپذیر نیستن ولی درکل خوبه...
و من هی دوست دارم بفهمم آیا رمز و راز زندگی ویل هنری کشف میشه یا نع!!!

پ.ن 1: من عاشق این ژانرم

پ.ن 2: دلم برای اینجا تنگ شده بود... برای کتاب خواندن! حیف که زمان بیشتر از این امان نمیدهد
          

            اگه به این کتاب نباید ۵ داد، پس به چه کتابی باید ۵ داد؟
‌
خب... من واقعاً حیرت‌زده شدم.  اولش که شروع کردم، فکر نمی‌کردم به اندازه‌ی جلد اول جذاب باشه. اما... اما... خیلی بهتر بود. من بیشتر از جلد اول، از خوندنش لذت بردم. شیفته‌ی روایت و نگارش نویسنده شدم. صحنه‌پردازی‌های هنرمندانه‌ش.‌ فضاسازی‌هایی که هر وقت یاد این کتاب بیفتم، به یاد خواهم آورد. فضاسازی‌های مخوف و هولناکی که بارها باعث شد نفسم در سینه حبس بشه. هنرمندانه بود. جزئیات داستان، شخصیت‌پردازی، کشمکش‌هاش، عواطف و احساسات شخصیت‌ها، جملات فلسفی و تأمل‌برانگیزی که لابه‌لای داستان به چشم می‌خورد، توصیفات، درآمیختن تخیل و حقیقت و وهم و واقعیت؛ من این کتاب رو واقعاً دوست داشتم. همراه با ویل هنری ترسیدم، حیرت‌زده شدم و دردش رو احساس کردم. و این داستان واقعاً می‌تونه مخاطب رو به وحشت بندازه؛ چون صرفاً به توصیفات ظاهری دلهر‌ه‌آور متکی نیست. این وحشت، از جنس دیگه‌ایه. وحشتی از جنس سؤال‌های بی‌پاسخی که از ابتدا ذهن بشر رو به خودش مشغول کرده. وحشتی از جنس مرز باریک بین انسانیت و هیولا شدن. وحشتی نشأت‌گرفته از ناشناخته‌های بی‌شمار عالم.