با وجود نقدهای زیادی که به کتاب دارم، نمیشه منکر قلم روان و جذاب نویسنده شد. خصوصا قواعدی که مطرح میکنه. 
این دوره از زندگیم مساوی شد با تلاش برای عمل کردن به این قاعده:
"شمس گفت: عاقبتمان را ما نمیدانیم، اندیشیدن به پایان راه کاری بیهوده است. وظیفه ی تو فقط اندیشیدن به نخستین گامی است که برمیداری. ادامه اش خود بخود می آید."
          

            ‏«ملت عشق» تموم شد. فارغ از کیفیت خود قصه که چیزی جز به هم بافتن افسانه‌های نقل شده در مورد مولانا و شمس به‌شکلی بسیار هنرمندانه نیست، قواعد چهل گانه‌ی شمس تبریزیِ این کتاب، می‌توانند راهنمایی باشند برای بهتر طی کردن زندگی که چیزی جز سفری در طول زمان نیست و در نهایت «زمان مطلق» که جوهره‌ی عشق است، همه چیز را می‌بلعد و او است که باقی است ...
‏نمی‌دانم چرا از خواندن آخر قصه یاد این بیت از فاضل نظری افتادم:

من و تو در سفر عشق دیر فهمیدیم
قطار منتظر هیچ کس نمی‌ماند ...