اوژنی گرانده
چیزی که از این رمان برایم جالب بود؛ فضاسازی شهر و شهرستان بود. و ما، شهرستان و مردمش را که شخصیت‌های اصلی داستان در آن زندگی می‌کنند در ابتدای کار می‌شناسیم. البته این فضاسازی باعث شد من مخاطب را کسل و بی‌حوصله کند؛ زیرا به نظر می‌رسید داستان شروع نشده است و شخصیت اصلی وارد داستان  نشده است.
رفته رفته آشنایی ما با شخصیت های داستان و اتفاقاتی که برای‌شان پیش می‌آید؛ باعث ملموس شدن ما با داستان می‌شود. و صفاتی که برای شخصیت ها می‌آورد؛ ما در داستان نمود خارجی آن را می‌بینیم و آن صفات برای شخصیت‌ها باور می‌کنیم. این کتاب به افراد زیر توصیه می‌کنم:
افرادی که
_ به ژانر خانوادگی علاقه‌مند باشد.
_ عشق را می‌فهمند.
          

            من صوتی گوش دادم و فکر میکنم یه دفعه باید بشینم خود کتابشو بخونم .
کتاب عاشقانه کلاسیک بود ولی من از عاشقنش چیزی ندیدم انگار فقط داشتم درمورد آقای گرانده ( پدر اوژنی میشنیدم) حقیقتا این مرد به شدت رو مخم بود و خوشم نمیومد ازش.
یادمه یک نفر می‌گفت توی صوتی از توصیفاتش کم کرده و خب حس میکنم راست میگه ۶ فایل صوتی ۱۷ دقیقه ای بود و اون کتاب تو اینقدر جا نمیشد. برای همین حس میکنم من نتونستم از  عاشقانه ها و توصیفات قشنگی که تو کتاب نوشته بهره مند بشم برای همین دوست نداشتم و میگم که باید خود کتابو بخونم تا بفهمم واقعا اینقدر نسبت به عاشقانه اوژنی و شارل بی توجه بود یا فقط توی صوتی بیانش نکرده بود.
و پایانش آه حقیقتا پایان بهتری رو دلم میخواست 🤧
ممکنه پایانش برای هر کسی قشنگ باشه ولی من پایان دیگه ای رو تصور کرده بودم و خورد تو ذوقم🥲😂
          

            داستان های بالزاک پر از توضیح اضافات هست، در واقع بخش زیادی از داستان حول توضیح و توصیف و شرح حال و اینها می گذرد. در این بین چند خطی داستان و دیالوگ دارد، آنقدر گم اند در لا به لای جملات که وقتی به این قسمت ها می رسی حوصله خواندن نمی ماند.
داستان اگر جدای شرح جزئیات بود در حدی قابل قبول است.
خواندنش حوصله می طلبید که من نداشتم.
          

            .

در داستان خوب، آناتی وجود دارد که تمام ایده داستان و حتی فشرده درام را در خود ذخیره دارد. در چنین لحظاتی، به صورت معمول، ما (یعنی خواننده) همراه نویسنده یا یکی از شخصیت های داستاندر معرض انتخاب قرار داریم. انتخابی کاملا برابر که دو امکان پیش روی ما قرار دارد و سرنوشت داستان را تعیین می کند. داستان خوب، داستانی است که به همان اندازه که برابری این دو امکان را نشان می دهد (و بنابراین رجحانِ منطقی هرکدام بر دیگری را نفی می کند) در پیشینه درام و ساختارد استانی، چیزی را قرار بدهد که مویدِ انتخاب نویسنده یا شخصیت از میان آن دو امرِ برابر باشد. اگر نویسنده یا شخصیت یکی از امکان ها را برگزید و خواننده در انتهای داستان متوجه شد که این امکان با کلیت ساختار کار و پیشینه شخصیت همراهی ندارد، ما با اثری متوسط یا کوچک و نویسنده ای ایدئولوژیک مواجهیم نه یک اثر بزرگ.
در اوژنی گرانده، بعد از مرگ پدر، زمانی که اوژنی تنهای تنهاست، بی نهایت ثروتمند و در انتظار شارل است، نقطه طلایی داستان پدیدار می شود. ما از خودمان می پرسیم که داستان به کدام سو می رود؟ شارل بر می گردد و پاس فداکاری اوژنی را می دهد یا... بله، همان «یا...» اتفاق می افتد. شارل اوژنی را فراموش می کند، در پاریس زنی می یابد که ازدواج با او موقعیتش را بالا می برد، و به قول کتاب یک پاریسی تمام عیار می شود. ما دوست داریم شقّ اول پایان بندی را ببینیم تا بعد از این همه رنج و تعب، اوژنی به شیرینی زندگی سعادتمندانه برسد؛ اما بالزاک در پاریس و شیوه زندگی جدیدش هیچ خیری نمی بیند. پاریس همه شر است و پاریسی، شروری که جز قربانی کردن فضیلت ها به پای پیشرفت، ویژگی دیگری ندارد. بنابراین شارل آنی می شود که دوست نداریم و اوژنی، به جبر تقدیری ناخوشایند تن می دهد. 

 


در داستان اوژنی گرانده مسأله تأثیر وراثت و وابستگی زندگی انسان به تاریخ گذشته نیز نشان داده شده است اما بیشتر از هرچیز، اوژنی گرانده داستان شکست همه فضایل در برابر پول و جاه پرستی است... دنیای امروز ما هم پر از قربانیانی نظیر اوژنی گرانده و عناصر پستی چون شارل گرانده است که به قصد تقرب و ارتقاء مقام به همه چیز پشت پا می زنند. 


بخش هایی از متن کتاب: 
در سایه چهار جمله که مثل فرمول جبری درست و دقیق بود، برحسب معمول به همه مسائل و دشواری های زندگی و بازرگانی خود می پرداخت و همه را می گشود و آن چهار جمله عبارت از: نمی دانم- نمی توانم- نمی خواهم- تا ببینیم بود. مسیو گرانده هرگز در عمر خود نه آری می گفت نه نه... و هیچ نمی نوشت... وقتی کسی با او حرف می زد، به سردی گوش می داد. 


خسیس به زندگی فردا ایمان ندارد و حال برای او در حکم همه چیز است... این فکر روشنایی دهشت باری بر عصر حاضر می افگند، عصری که در آن پول بیشتر از هر زمان دیگر بر قوانین و رسوم و اخلاق تسلط دارد. از نظام و کتاب گرفته تا اعمال و عقاید مردم بر سر این است که بنای اعتقاد و ایمان به زندگی آینده را که اساس اجتماع از هزار و هشتصد سال پیش بر آن استوار است، ویران کند. در حال حاضر تابوت پلی است که چندان مایه وحشت نیست. آینده که در آن سوی «نماز مردگان» در انتظار ما بود، به زمان حال انتقال یافته است. از طریق مشروع یا غیرمشروع به بهشت زمینی تجمل و خوشی های سراپا خودپسندی دست یافتن، دل خود را به صورت سنگ درآوردن، جسم را برای برای چیزهای زودگذر رنج دادن و مثل ایام گذشته که انسان در راه چیزهای جاودانی شکنجه می دید، در این راه شکنجه دیدن فکری شایع و سایر است... و از این گذشته، فکری است که در همه جا نوشته شده است و دامنه آن تا قوانینی که از مقنن می پرسد: «چه قدر پول می دهی؟» به جای آنکه بگوید «چه عقیده ای داری» گسترش یافته است. و وقتی که این مسلک و مرام از طبقه توانگران به توده مردم برسد سرنوشت کشور چه خواهد شد؟ 


فقر مادر مساوات است. و زن این شباهت و شراکت را با فرشضته دارد که رنج دیدگان و غم زدگان به او می رسند. 


اخلاق مردم فرانسه این است که برای شهاب زودگذر، برای چیزهای به ظاهر بزرگ شیفته شود، خشمگین گردد و به شور و هیجان آید. عجب! مگر افراد اجتماع و ملت ها را حافظه ای نیست؟
          

            نام بالزاک اولین چیزی بود که مرا به این کتاب جذب کرد. تجربه شیرین کتاب #باباگوریو باعث شد بی درنگ اوژنی گرانده را هم امتحان کنم. این بار هم مهم ترین شخصیت داستان یک پدر بود؛ هرچند که باباگرانده هیچ شباهتی به باباگوریوی دوست داشتنی نداشت.
گرانده شاید یکی از منفورترین شخصیت های داستانی بود که تاکنون خواندم، پدری بی نهایت خسیس، طمع کار و خودخواه. از نظر شدت خسیس بودن شاید بتوان او را با اسکروج در#سرود_کریسمس مقایسه کرد.
هرچند که این ویژگی ها فقط مختص آقای گرانده نبود و آنچه که بالزاک قصد داشت توصیف کند، به تصویر کشیدن جامعه ای بود که همگی درگیر طعم، رانت خواری و فساد مالی هستند و برای رسیدن به ثروت از هیچ کاری دریغ نمی کنند.
در چنین محیطی، شخصیتی مثل اوژنی، دختر ساده و اخلاق مدار گرانده سرنوشت ناگواری دارد و تلخکامی های زیادی را پشت سر می گذارد.
اوژنی به توصیه مادر رنج کشیدن را پذیرفته و منتظر مردن است. بعد از مرگ مادر دیگر برای هیچ چیز و هیچ کس ناراحت نمی شود و تنها سعی می کند با کمک به کلیسا و فقرا روح خود را جلا دهد.
برای کسی که می داند دنیا جز رنج چیزی ندارد، تحمل زندگی جهنمی با پدری خسیس، افراد فرصت طلب و طمع ورزی مثل خانواده کروشو و شارل گرانده سخت نیست.
یکی از تلخ ترین جملاتی که تاکنون خوانده ام آنجاست که اوژنی می گوید: چیزی را که هزار بار جان در راهش می دادم، باید به وسیله دلیجان بفرستم!
همینقدر تلخ.
اوژنی و مادرش دنیا را نمی خواهند. مذهبی هستند و دعا می کنند و دنبال خوبی اند. خیلی ها دوست دارند اوژنی را داشته باشند نه برای اوژنی بودن و خوب بودن، اوژنی را برای پول باباگرانده می خواهند. و هیچ گاه هیچ کس به آن دست پیدا نمی کند. بلکه اوژنی است که دنیای آنها را تصرف می کند و برای خوبی های خودش خرج می کند.
تنها مشکلی که من و برخی های دیگر با کتاب داشتیم شاید توصیفات بیش از حد بالزاک از جزئی ترین وقایع و شخصیت هاست که البته به پرداخت بهتر کتاب کمک کرده اما گاهی زیاد از حد به نظر می رسد.