بهتر انتخاب کن، بهتر بخوان

سوگیری رسانه ای: چگونه سوگیری و تبلیغات را در رسانه ها تشخیص دهیم

سوگیری رسانه ای: چگونه سوگیری و تبلیغات را در رسانه ها تشخیص دهیم

سوگیری رسانه ای: چگونه سوگیری و تبلیغات را در رسانه ها تشخیص دهیم

لیندا الدر و 2 نفر دیگر
3.0
6 نفر |
3 یادداشت

با انتخاب ستاره‌ها به این کتاب امتیاز دهید.

در حال خواندن

2

خوانده‌ام

10

خواهم خواند

15

تقریباً هم? رسانه های جهان مدعی اند که گزارش های خبری شان را به صورت مستقل، بی طرفانه، و محققانه تولید می کنند. مدعی اند که صرفاً به گزارش و توصیف «واقعیت عینی» می پردازند و از هر گونه نتیجه گیری و قضاوت پرهیز می کنند. از سوی دیگر، ادعا می کنند که رسانه های رقیب این واقعیت ها را به نحو توطئه آمیز تحریف کرده و به آن جهت می دهند.آیا این مدعا درست است؟ آیا رسان? مستقل و بی طرف وجود دارد؟ ظاهراً پاسخ این پرسش ها منفی است. رسانه ها، حتی اگر (بر فرض محال) از صاحبانشان و از حکومت ها تأثیر نپذیرند، از فرهنگ و نظرگاه مخاطبانشان تأثیر می پذیرند. پوشش خبری غالب در یک جامعه بر اساس اصل های زیر عمل می کند: «ماجرا از نظرگاه ما (و جامع? ما) چنین به نظر می رسد؛ بنابراین، ماجرا چنین است.» «این واقعیت ها باورهای ما را تأیید می کنند؛ بنابراین، اینها مهم ترین واقعیت ها هستند.» «این کشورها با ما دوست نیستند؛ بنابراین، این کشورها شایست? انتقادند.» «این گزارش ها بیشترین جذابیت یا هیجان را برای خوانندگان ما دارند؛ بنابراین، اینها مهم ترین گزارش های خبری اند.»کسانی که خبرها را نقّادانه دنبال می کنند تک تکِ این اصل ها را معکوس می کنند. کتاب حاضر نحو? انجام این کار را توضیح می دهد و بنابراین تأثیر سوگیری و تبلیغات بر اندیشیدنِ افراد را کاهش می دهد.

یادداشت‌های مرتبط به سوگیری رسانه ای: چگونه سوگیری و تبلیغات را در رسانه ها تشخیص دهیم

            اگر به خبر، تفکّر نقادانه و حوزه روایت علاقه دارید، این کتاب را بخوانید. نویسنده‌ی این کتاب، بدون زیاده‌روی و به صورت تکنیکی، خطاهای ذهنی ما را در حوزه رسانه گوشزد کرده و راهکارهایی برای جلوگیری از آن ارائه می‌دهد.
ریچارد پل در این کتاب به صورت تطبیقی، قواعد سنجشگرانه‌اندیشی را در فضای رسانه به کار می‌گیرد.
او معتقد است که هیچ رسانه‌ای به صورت کامل راست نمی‌گوید بلکه همه‌ی رسانه‌ها در همه‌ی کشورها، بخشی از حقیقت را می‌گویند و بخشی را کتمان می‌کنند. در این فضا، تمرکز بر یک رسانه و روایت خاص، افتادن به ورطه خطا می‌باشد.
ما گمان می‌کنیم که همیشه بهترین روایت‌ها و صادق‌ترینِ آنها را داریم و آدم‌های منصفی هستیم در حالی که این ذهنیت در همه‌ی نقاط جهان وجود دارد. همه ادّعا می‌کنند که صلح‌دوست و راستگو هستند و دشمنان‌شان خشونت‌طلب و خواستار جنگ‌اند.
پایگاه‌های خبری معمولا چند نکته را در خبرهایشان مدنظر دارند که باعث کتمان حقیقت می‌شود: ۱- خبرهایی را عرضه می‌کنند که باور مخاطبان‌شان را محکم کند. برای مثال دو روزنامه شرق و کیهان هر دو در مسیری قدم برمی‌دارند که موافق باور مخاطبان‌شان باشد. به طور کلی رسانه‌ها سعی در فروختن گزارش به مخاطبان‌شان را دارند نه آموزش و آگاهی افراد. ۲- رسانه‌ها معمولا به نفع فرهنگ و مذهب و باورهای حکومت قلم می‌زنند و سعی می‌کنند گزارش‌هایی که برای قدرت و حاکمیت ناخوشایند است را حذف نمایند. ۳- گزارش‌های خبری روی خبرهای جدید و استثنایی دست می‌گذارند نه خبرهای مهم و راهگشا.
ریچارد پل معتقد است که برای درمان این خطرها و سوگیری‌های رسانه‌ای باید چند کار انجام بگیرد: ۱- خواندن مطالب نانوشته یک گزارش خبری بوسیله تحلیل و تجزیه‌ی خلاقانه آن. ۲- عدم اعتماد به گزارش‌های هیجانی یا گزارش‌های مرتبط با منافع شخصی یا گروهی. این گزارشات معمولا کم اعتبار هستند. ۳- بررسی خبرها از چند منبع مخالف یکدیگر و نتیجه‌گیری از مجموع روایت‌ها.
          
محمد

1402/02/06

            کتاب جالبی است. برای عده ای که در سراب رسانه مستقل و بدون سوگیری هستند مفید است.

حرف کتاب این است که رسانه مستقل نداریم، بالاخره شما یک سمت و سویی دارید(سنگ که نیستید) این سوگیری ممکن است شما را از حقیقت دور کند و به عقیده نویسنده هنر این است شما بتوانید این سوگیری در رسانه‌ها را تشخیص دهید، نظرات مغایر با عقیده خودتان یا جریان اصلی خبری را بخوانید، خودتان را در جایگاه فکری مخالف قرار دهید تا به حقیقت برسید چون حقیقت دست یک نفر نیست و رسانه‌ها هرکدام بخشی از حقیقت را منتشر می‌کنند که متناسب با مصالح خودشان است خواه این مصالح مخاطب باشد خواه حکومت یا جریان ثروت.

توجه کردید جدیدا توئیتر عبارت«رسانه وابسته به دولت» زیر  بعضی از رسانه ها را برداشت؟ یادتان است جیسون رضائیان را آزاد کردند و جف بزوس رییس آمازون و مالک واشنگتن پست با هم دیدار داشتند؟(فکر کنم با هواپیما شخصی همین یارو رفتند آمریکا) به نظر باید در تعریف رسانه وابسته تجدید نظر کرد. قاعدتاً تمام رسانه‌ها وابسته به کشور خودشان هستند و طبیعتاً امری خلاف مصالح آن انجام نمی‌دهد(رسانه جریان اصلی وگرنه مخالفین طبعا رعایت نمی‌کنند).
عنوان می‌شود که رسانه‌ محافظ دموکراسی است ولی خب به نظرم ظاهراً رسانه اول ناسیونالیست است بعد دموکرات. البته منحصر در آمریکا نیست و یحتمل تمام کشورها چنین هستند و اول مصالح کشور را در نظر میگیرند و بعد به موضوعات دیگر.

داخلی هم اگر صحبت کنیم میشود گفت من مخاطب فارس و مشرق هستم شما شرق، انتخاب و خبرآنلاین و ... این رسانه‌ها بر مبنای مخاطب گزارش می‌دهند و از همان زاویه دید به واقعیت نگاه می‌کنند فلذا واقعیت به صورت کامل به مخاطب انتقال پیدا نمی‌کند.( واقعا شرق و خبرآنلاین و انتخاب را پیگیری می‌کنید؟ لااله الاالله)

یک قسمت جالب کتاب هم نمونه‌هایی از خبرهای غیر از جریان اصلی در آمریکا بود.