به‌نظرم کتاب لوس و مسخره‌ای‌یه. از این جهت که یه ماجرای فانتزی برای بازیِ سنگ، کاغذ، قیچی ارایه می‌ده جالب به‌نظر می‌رسه؛ ولی قصه‌گویی بدونِ هیچ منطقی، هر قدرم که فانتزی باشه، چه خاصیتی داره؟! چرا سنگ دنبال دعوا کردن و شکستنِ گیرهٔ لباس و له کردنِ زردآلوئه؟! این رفتارِ سنگ چه پیامی برای کودک داره؟! بعضی جاهای ماجرا هم منطقِ درستی نداره. قیچی چه‌طور بستهٔ نیم‌خوردهٔ آجیل رو شکست داد؟! آجیل‌ها که خودشون توی یه بستهٔ کاغذی بودن چرا باید از یه ورق کاغذ بترسن فرار کنن؟! یا مبارزهٔ قیچی با چسبِ نواری قابلِ تصوره، اما مبارزهٔ قیچی با ناگتِ مرغ یعنی چی؟! شاید کودکِ امریکایی به این مبارزه بخنده یا هیجان‌زده بشه اما بچهٔ ایرانی بیش‌تر علامتِ سؤال می‌شه و در برابرِ سؤالش چه جوابی می‌شه داد؟! به‌هرحال چندان چفت و بست نداره قصه‌ش. هرچند نقاشی‌ها و تصاویرش جالب هستن. به‌خاطر هم‌این نقاشی‌هاش دوستاره می‌دم وگرنه به‌نظرم اصن کتابِ مناسبی برای مخاطبِ کودک نیست.