خیلی طول کشید تا این کتاب رو بخونم. اون رو موازی با دروس مربوط به <a href="https://motamem.org/%D8%AE%D8%B7%D8%A7%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%B4%D9%86%D8%A7%D8%AE%D8%AA%DB%8C-%DA%86%D9%87-%D9%87%D8%B3%D8%AA%D9%86%D8%AF-%D9%88-%D9%85%D8%AA%D8%AF%D8%A7%D9%88%D9%84%E2%80%8C%D8%AA%D8%B1%DB%8C%D9%86/?wcz">خطاهای شناختیِ</a> دوره <a href="https://motamem.org/%d8%af%d9%88%d8%b1%d9%87-mba-%d8%af%d8%b1%d8%b3-%d8%aa%d8%b5%d9%85%db%8c%d9%85-%da%af%db%8c%d8%b1%db%8c/">تصمیم‌گیری</a> متمم جلو می‌بردم. خوندن اون درس‌ها، و نظرات زیرشون و تلاش برای انجام تمرینات، ارتباطم رو با کتاب عمیق‌تر کرد.

با خوندن کتاب، کل بشریت از چشمم افتاد! ما خیلی موجودات ساده‌ای هستیم و «منطقی بودن» و «قضاوت بی‌طرفانه» و خیلی دیگه از صفاتی که به انسان‌ها نسبت میدن، دروغی بیش نیست. توقعم از این موجود به شدت کاهش پیدا کرد؛ قبلا زیادی خوش‌بین بودم و توقع زیادی ازش داشتم اما دیدم واقعا نمیشه انتظاری ازش داشت. فصل به فصل و آزمایش به آزمایش من بیشتر به سادگی و غیر منطقی بودن بشر پی می‌بردم.

اما همه‌ش هم بدبینی نیست. درسته که هزاران سال طول کشید، ولی بالاخره ما نسبت به این نقص‌هامون آگاه شدیم. خود این آگاهی قدم بزرگیه. اولین مرحله برای غلبه به یه چیزی، اسم گذاشتن براشه. تا وقتی نتونیم چیزی رو توصیف کنیم و در موردش صحبت کنیم، کار زیادی هم از دستمون بر نمیاد. بعد از این که فهمیدیم «خطا‌های شناختی» وجود دارن، کم کم ابزارهایی برای مقابله باهاشون ساختیم.

خطاهای شناختی در مورد تصمیمات احساسی یا گول خوردن یا احمقانه رفتار کردن تو زمان خستگی و عصبانیت نیست. این خطاها تو سیستم فکر کردنمونه. یعنی وقتی که ما فکر می‌کنیم داریم منطقی رفتار می‌کنیم بروز پیدا می‌کنن. ربطی هم به آموزش و سطح افراد نداره. یعنی حتی پزشکانی که در مقام تصمیم‌گیری در مورد روش درمان افراد بودن هم بسته به این که سوال چطوری مطرح بشه، جوابشون متفاوت بوده. یعنی یه درمان رو اگه تو دوتا بروشور مختلف بهشون بدیم، ممکنه یکیش رو به اون یکی ترجیح بدن. اونا پزشکن و دارن اون زمان کارشون رو می‌کنن. محتوای بروشورها هم عین واقعیته و دروغ و کلکی توش نیست، فقط تو یکی درصد موفقیت گفته شده و تو اون یکی درصد شکست. اما همین روی تصمیم این پزشکا تاثیر میذاره! تقصیر پزشکا نیست، همه‌مون همینیم.

اون خاصیتی که توی این خطاها بیشتر از همه ذهنم رو به خودش مشغول کرده، اینه که ما نسبت بهشون کوریم. یعنی حتی اون استاد دانشگاهی که خودش در مورد این خطاها تحقیق انجام داده هم، هم‌چنان بهشون دچاره. آگاه شدن از وجود اونا، ما رو در برابرشون حفظ نمی‌کنه. اما همین که ما نقص‌های ذهنمون رو بدونیم، بهتر می‌تونیم ازش استفاده کنیم و سر به زنگاه‌ها بیشتر حواسمون رو جمع کنیم و با احتیاط قدم برداریم.

البته که مطالب کتاب خیلی بیشتر از ایناست. خیلی از خطاها رو مدل می‌کنه و سعی می‌کنه کمی ریشه یابی‌شون بکنه. به این می‌پردازه که این خطاها اصلا چرا وجود دارن و فایده‌شون چیه. در مورد این که کجا میشه به شهود متخصصین اعتماد کرد صحبت می‌کنه. پر از آزمایش‌های جالب و خجالت‌آوره! زیرآب، خیلی از تفکراتی که ما نسبت به خودمون داریم رو می‌زنه. و خیلی چیزای دیگه. امیدوارم بتونم به زودی بازهم برم سراغش.

<a href="https://khoshi.net/thinking-fast-and-slow.html">نسخهٔ یه ذره طولانی‌تر</a>
          

            نویسنده در این کتاب دو سیستم را برای مغز معرفی می کند. سیستم 1 که تصمیمات سریع بر مبنای عادت یا هیجانتات را می گیرد و امروزه شناخته شده که مرکز آن در مغز هسته آمیگدال است. و سیستم 2 که در واقع مسوو ل منطق و تصمیم با تفکر است و از قشر پیشانی مغز می آید.
این که هر سیستم و بخصوص سیستم 1 چگونه می تواند بر تصمیمات، انتخاب ها و درک ما ار احتمالات تاثیر گذار باشد در فصلهای مختلف صحبت شده است.
نفرت از باخت از جمله کارکردهای تاثیرگذار سیستم 1 است. در واقع اساس این پدیده فرگشتی است. برای جانداران اساسا درک نشانه های خطر و پدیده های منفی و توجه به آنها اساسا برای بقا مهمتر بوده است و لازم بوده بیشتر از وقایع مثبت به آن توجه کند. و این به همین ضورت در انسان هم دیده می شود. قاعدتا با تکامل خرد بشری انتظار داریم مسیری که به نام سیستم 1 نامیده شده کم کم به نفع سیستم 2 تحلیل برود...