هنگامی که رویدادهای نامنتظره از راه می‌رسند و اتفاق عجیبی رخ می‌دهد، این حوادث و رویدادهای غریب نیستند که به تنهایی موجب آزار ما می‌شوند، بلکه نحوه‌ی فکر و شیوه داوری ما از آن رویدادهاست که ما را غمگین یا شاد می‌کند تا معلوم سازد که ذهن، چه اندازه بر زندگی ما تسلط دارد.

متاسفانه ما فعل همیاری را فقط در کمک‌های مالی به هنگام تنگدستی و محرومیت اقتصادی و یا در زمان تنهایی و بی‌کسی می‌دانیم‌. در حالی که مهم‌ترین جلوه همدلی و یاری هنگامی است که کسی یا کسانی حاضرند ما را در نور عقلشان شریک گردانند تا جاده زندگی‌مان هموارتر شود، ولی ما چنین موهبت والایی را برنمی‌تابیم و از آن روی برمی‌گردانیم. حاصل چنین نگاهی تصمیم گیری ها، قضاوت و داوری‌هایی است که به سرانجام مطلوبی نمی‌انجامد و با پشیمانی و ندامت، فقط دل را می‌خراشد و رنج تولید می‌کند.

ژان ژاک روسو: ثروت به معنی داشتن چیزهای زیاد نیست بلکه به معنی داشتن چیزهایی است که دوست داریم داشته باشیم. هروقت چیزی را طلب کنیم که نمی توانیم به دستش بیاوریم فقیرتر می شویم و حتی اگر دارایی های زیادی داشته باشیم . و هر زمان از چیزی که داریم احساس رضایت کنیم ثروتمند محسوب می شویم، در صورتی که ممکن است در حقیقت دارایی زیادی هم نداشته باشیم.

سیسرون می‌گوید: هرکس که فقط به خود وابسته است و می‌تواند به خود قناعت کند، باید انسان خوشبختی باشد. هرکس که تنهایی را دوست ندارد، دوستدار آزادی هم نیست زیرا فقط در تنهایی است که ما آزادیم‌.