متاسفانه ما فعل همیاری را فقط در کمک‌های مالی به هنگام تنگدستی و محرومیت اقتصادی و یا در زمان تنهایی و بی‌کسی می‌دانیم‌. در حالی که مهم‌ترین جلوه همدلی و یاری هنگامی است که کسی یا کسانی حاضرند ما را در نور عقلشان شریک گردانند تا جاده زندگی‌مان هموارتر شود، ولی ما چنین موهبت والایی را برنمی‌تابیم و از آن روی برمی‌گردانیم. حاصل چنین نگاهی تصمیم گیری ها، قضاوت و داوری‌هایی است که به سرانجام مطلوبی نمی‌انجامد و با پشیمانی و ندامت، فقط دل را می‌خراشد و رنج تولید می‌کند.