انسان در هر دوره به لحاظ شناخت و تصور و دریافتش از زندگی، نوعی از داستان (قصه، رمانس، داستان کوتاه، رمان و ناول) را آفریده و ادبیات تخیلی شفاهی و نوشتاری را به وجود آورده است. هرکدام از این انواع، تکنیک های بیانی و شیوه های رواتی خود را داشته اند و همچون آینه های چند بعدی تحولات ذهنی و روانی انسان را در طی قرن ها به نمایش گذاشته اند.کتاب فرهنگ داستان نویسان حاصل تجربه شصت سال عمر داستان نویسی من است و به گمانم در حکم نوعی «فرهنگ نامه داستان نویسی» به شمار می آید. فکر نمی کنم هیج داستان نویسی از آن بی نیاز باشد. به این معنا که اگر داستان نویس شیوه روایت درست داستانش را از آغاز بداند، بی تردید نیمی از راه موفقیت خود را پیموده است چون با شناخت و آگاهی بیشتر داستانش را شروع کرده است.