«رسول خلیلی» در تاریخ ۲۰ آذر ۱۳۶۵ در تهران متولد شد. او که دانشجوی رشتۀ مدیریت در دانشگاه امام حسین(ع) بود برحسب وظیفه به سوریه اعزام شد و آنجا به شهادت رسید. کتاب «رفیق مثل رسول» زندگی و خاطرات شهید جوان مدافع حرم محمدحسن(رسول) خلیلی از دوران کودکی تا روز شهادتش را روایت می‌کند. او که داوطلبانه مدافع حرم بانوی دمشق گردید، در طول زندگی‌اش نیز بارها به دفاع از حریم اسلام و انقلاب و ولایت اقدام کرده بود، او در فتنه 88 فعالیت بسیاری داشت و در روز عاشورا با فتنه‌گران درگیر شد اما سرانجام در روز 27 آبان ماه 1393 مصادف با چهاردهم ماه محرم‌الحرام در نزدیکی حرم حضرت رقیه سلام‌الله‌علیها به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
          

            این خصلت آقا محمدحسن است: در ابتدا سخت است. حتی توی ذوقت می‌خورد! اما از یک جایی به بعد نمی‌دانی چطور جذب شده‌ای! می‌بینی که در فصل رفاقت، بلند بلند قهقهه می‌زنی؛ می‌بینی که در فصل شهادت، دستمال دستت می‌دهد تا اشک‌هایت را پاک کنی..
می‌بینی که با او حرف می‌زنی!
داش‌رسول دَمَت‌گرم، مَشتی هستی...
          

            رفیق!
واژه ای که برای هر کسی نمیتونی به کار ببری:)))
گاهی وقت ها بعضی از دوست و رفیق هات با اینکه کنارت حضور فیزیکی دارن اما هیچ وقت هیچ کجا دستت و نگرفتن! 
اما اون رفیق واقعی حتی اگه از دنیا رفته باشه یا بهتر بگم شهید شده باشه همیشه حواسش بهت هست!
تا میخوای راه و کج بری سریع دستت و میگیره(:"
مثل آقا رسول ♥️🙃
          

            اینکه زندگی و خاطرات شهید از زبان خود شهید نوشته شده ویژگی مثبت کتاب و دلیل منحصر به فرد بودنشه
و اینکه متن کتاب پیوستگی داشت خیلی برام جذاب بود و باعث شد خیلی راحت با کتاب انس بگیرم
در کل از خواندن این کتاب خیلی لذت بردم
ان شاءاللّه که دعای شهیدان شامل حالمون بشه
          

            اولش صادقانه :
نحوه بیان نویسنده و قالب کتاب زیاد خوش آیند نبود . بعضی جاها تصویر ها را واقعی نمی دیدم و روایت زیادی خشک، جهت مند و عصا قورت داده شده بود .

اما آقا رسول و رفاقتش ...نقطه قوت کتاب دقیقا موضوع کتاب است ، جنس رفیق شدن رسول خلیلی آنقدر خوب و دل چسب است که  زیبایی اش حتی لابه لای  ضعف متن پوشیده نمی شود ، پررنگ و خاص و ملموس ! مطالعه کتاب برای من تا حدی تصمیم ساز بود ، دوری کردن از دوستی های بر مبنای منفعت و گسترش رفاقت ها به سبک آقا رسول... هرچند که شباهت پیدا کردن به یک انسان که سخاوتمندی اش حتی پس از شهادت هم از دل خاطراتش ، روایت دوستانش و  جای خالی اش جاری می شود ، کار آسانی نیست . 

چقدر رنج ، چقدر رنج ، چقدر رنج از زندگی آدم ها کم می شود اگر دوستی و همراهی را برای خدا یاد بگیرند . یکی از مهم ترین حلقه های مفقوده زندگی اجتماعی ما شاید همین باشد ، چقدر با دوستانمان زندگی کرده ایم ؟! دوستان ما چه کسانی هستند؟ چقدر اثر پذیریم و چقدر اثر گذار؟ برای علاقه های ارزشمند و آرمان های انسانی  تا کجا می دویم -یا اگر جزو آدم های سبقت گیرنده نیستیم ، به سبک خودمان افتان و خیزان تا کجا می رویم_؟ تا اینستاگرام و توییتر ؟یا کف شهر ؟ تا سوریه؟ تا بهشت چطور؟!