خانواده صدر عجیبند رفتار آن ها و کاراکترشان آن 
تکه واقع بین ذهن آدم را- که همان تمکه بدبین اش
است-به چالش می کشد و درباره حجم نفوذ شر در 
جهان پیرامونش به شک می اندازد. آن ها خواب اند 
و بر خوب بودن اصرار دارند. همان طور که اصرار دارند و
برایش مدرک دارند که آقا صدر زنده است، جایی در
لیبی؛ و روزی برخواهد گشت. ازاین اصرار آن ها؛ از این 
پافشاریشان بر امید و برای امید خوشم می آید. خوشم 
هم نیاید تحت تایر قرارم می دهد. بارها شده خواسته ام 
صراحت و ز مختی به خرح بدهم و بگویم چرا؟ به چی امید
دارید؟ ولی هر بار که صدای ملیحه را پشت تلفن از 
بیروت می شنوم، هربار که به چشم های حورا خانم نگاه 
می کنم هربار که خانم خلیلی، خانم آقا موسی، با آن 
صدای خیلی متین آرام ازم می پرسد: «خانواده خوبن؟»
و هربار که در متنی یا یادداشتی که نوشته ام یکی شان
با مداد و محتاطانه «بود» ها و «داشت» های مرا درباره 
امام موسی صدر به «هست» و «دارد» تغییر می دهد کم 
می آورم. در برابر تراکم ایمان و فشار امیدواری آن ها، کم 
می آورم. ایمان و امید از آن چیزهایی است که آدم در 
برابرشان کم می آورد. خلع سلاح می شود. مثل رویارویی
با آدمی است که از مرگ نمی ترسد.