به باور من، همون اندازه که نوشته های ساسانیان درباره ی اشکانیان، نوشته های عباسیان درباره ی امویان و نوشته های پهلوی درباره ی قاجار می تونه مغرضانه باشه، نوشته های جمهوری اسلامی درباره ی پهلوی هم همین حالت رو داره.
برای همین هم به نظرم بهترین راه شناخت تاریخ هر دوره ای خواندن چندین منبع معتبر و نسبتا بی طرفه (منبع صددرصد بی طرف نداریم. نگردید.). یکی از اصلی ترین منابع درباره ی هر دوره ای هم خاطره نگاری هاست.
این کتاب خاطرات و تحلیل های شاپور بختیار از حکومت پهلویه.
بخش های ابتدایی بیشتر به زندگی بختیار و خانواده و فعالیت های تحصیلی و شغلیش می پردازه. 
در بخش های میانی به ماجراهایی مثل مصدق و شاه پرداخته و با شناختی که از جامعه، شاه و هر یک از اشخاص داشته حوادث رو تحلیل کرده.
آخرین بخش هم از نخست وزیری تا خروجش از کشوره.

چیزی که باعث میشه کتاب رو دوست داشته باشم نگاه بختیار به حوادثه.
اشتباهات خودش رو نادیده نمیگیره.
در زمان نقد، هیچ کس رو مصون از نقد و بدون ایراد نمیدونه. همونقدر که از مصدق و اخلاق های ناشایستش میگه به شاه و کارهای نادرستش هم می پردازه.
همون اندازه که از خمینی بد میگه از اشتباهات شاه هم حرف میزنه.
همون اندازه که از کارهای خوب مصدق و هویدا تقدیر میکنه، کارهای نادرستشون که ایران رو در مسیر ویرانی قرار داد رو هم می بینه و ازش حرف میزنه.

در کل، کتابی بود که دوستش داشتم.
خوندنش طول کشید چون همزمان چند مقاله هم در کنارش میخوندم تا صداقت بختیار در روایت رو بسنجم..
اگر براتون مهمه که بدون افتادن به دام پروپکانی (؟!) تاریخ بخونید، یکی از کتاب هاییه که میتونه کمکتون کنه.