کتاب داستان بی پایان - نقد و نظرات دربارۀ کتاب داستان بی پایان

هنگامی که باستیان داستانش را به پایان رسانید، مدیر کتاب فروشی، آقای کوراندر، مدتی به او نگاه کرد و سپس گفت: کسی چه می داند، شاید درست در همین لحظه کتاب در دست کس دیگری است که آن را می خواند... اما آدم هایی که می توانند ولی برای همیشه در آنجا می مانند، و آدم هایی نیز یافت می شوند که به سرزمین رویاها می روند و باز می گردند، مانند تو، و این چنین به هر دو دنیا شکوفایی می بخشند... درهای بسیاری به سرزمین رویاها راه می برند، از این گونه کتاب های سحرآمیز نیز فراوان است، ولی خیلی ها از آن ها آگاه نیستند... موضوع این است که یک چنین کتاب هایی به دست چه کسی بیفتد... در ضمن، علاوه بر کتاب، امکانات دیگری هم وجود دارد که آدم بتواند به کمک آن ها به سرزمین رویاها برود و دوباره بازگردد... اگر اشتباه نکنم، تو، باستیان بالتازار بوکس، به بعضی ها راه ورود به سرزمین رویاها را نشان خواهی داد تا از آب چشمه زندگی برای ما ارمغان بیاورند. آقای کوراندر اشتباه نمی کرد.

هم کتاب و هم قسمت اول فیلمی که بر اساس این کتاب ساخته شد (ساخته ولفگانگ پترسون محصول ۱۹۸۴) به راستی جذاب و دیدنی و خواندنی

تجربهٔ لذت‌بخش «مومو» باعث شد بگردم و یه کتاب دیگه از آقای میشاییل انده پیدا کنم، به اسم «داستان بی‌پایان». دیدم متأسفانه ترجمهٔ فارسی این کتاب خیلی وقته تجدید چاپ نشده و بنابراین من ترجمهٔ انگلیسیش رو پیدا کردم و خوندم (The Neverending Story). و چقدر چقدر لطیف و شیرین و تأمل‌برانگیز بود... داستان این کتاب در مورد یه پسربچهٔ ۱۱ سالهٔ چاقه که تو مدرسه دائم بچه‌ها مسخره‌ش می‌کنن. باستیان عاشق کتابه و خودشم یه قصه‌گوی مهّاره با یه تخیل خیلی قوی. یه روز که داشته از دست همون بچه‌ها در می‌رفته به یه کتاب‌فروشی پناه می‌بره و یه کتاب پیدا می‌کنه که روش نوشته داستان بی‌پایان! انگار تمام آرزوهای باستیان تحقق پیدا کرده باشه کتاب رو برمی‌داره و شروع می‌کنه به خوندن (فرآیند برداشتن کتاب و اینکه کجا و چطور می‌خوندش هم خیلی جالبه). ولی این یه کتاب عادی نیست و باستیان واقعا به دنیای خیالی کتاب که پر از موجودات عجیب و غریبه پا می‌ذاره! دنیایی به اسم فنتستیکا (Fantastica) که داره نابود میشه و فقط یه انسان می‌تونه نجاتش بده... این کتابم مثل مومو، از اون کتاباییه که هم بچه‌ها از خوندنش لذت می‌برن و هم آدم بزرگا! اوایل کتاب شاید یه مقدار برای مخاطب بزرگسال کسل‌کننده باشه، یه جورایی مثل یه ملقمه از داستان‌های جن و پری می‌مونه. ولی همینطور که پیش میره جذاب‌تر میشه، طوری که ۳۰-۴۰ درصد پایانی کتاب برای من خیلی خیلی جذاب و تأمل‌برانگیز بود. تو این قسمت پایانی، نویسنده یه سری مفهوم خیلی عمیق و قشنگ رو با داستانهای جذاب و با موجودات عجیب و غریب به خواننده منتقل می‌کنه. اینقدر تخیل نویسنده برام جذاب و قشنگ بود که حد نداره! با خودم می‌گفتم خدایا این آدم این همه موجود غریب و داستانای عجیب رو از کجا درآورده؟! خلاصه که عشق من به آقای انده با این کتاب تکمیل شد 😍😄

بهتر انتخاب کن، بهتر بخوان

داستان بی پایان

داستان بی پایان