این رساله به بحث و بررسی روابط فرهنگی و آداب دیپلماسی در شاهنامه فردوسی می ‎ پردازد. از آنجا که تلاش برای کاربرد علوم انسانی از اولیت ‎ های پژوهشگران و ادبیات ‎ شناسان عصر کنونی است، بنابراین درک این ضرورت و شناخت جایگاه و اهمیّت دیپلماسی در بهبود وضعیت و موقعیت کشورها بسیار مؤثر است. بر اساس نظریه ‎ های دانشمندان علوم سیاسی و روابط بین ‎ المللی بهره ‎ گیری از ابزار دیپلماسی از عناصر قدرتمند کارگزاران سیاسی کشورها محسوب می ‎ شود و از آن به عنوان اهرم سیاست خارجی در کنار سایر ابزارهای قدرت از جمله نیروی نظامی، فرهنگ و اقتصاد استفاده قرار می ‎ شود.