کتاب را از کتابخانه پدرخانم مرحوم‌ام برداشتم؛ روحش شاد. نویسنده محترم، درست دوازده سال پیش صفحه اول کتاب را نوشته بود و به ایشان تقدیم کرده بود‌.

حقیقتا از چاپ چنین کتابی، آن هم از سوی نشر چشمه متحیر شدم. طرح جلد گول‌ام زد. پیش خودم فکر کردم حتما کتاب ضدجنگ است؛ اگر هم ضدجنگ نباشد حتما فمینیستی است، اما در کمال تعجب باید عرض کنم هیچ‌کدام. یک ۹۵ صفحه‌ای جذاب و اشک دربیار با دو واژۀ تکرارشوندۀ نچسب و آزاردهنده: ۱. ناظر بیرونی ۲.کلیشه.
کتاب در جاهایی شعرگونه است اما در نهایت نمره قبولی می‌گیرد.
قابل توجه اینکه بر اساس این داستان فیلمی هم ساخته شده‌است که البته من ندیده‌ام.

#چهارمین_کتاب_۱۴۰۲
          

            اولین کتابی که از شهسواری خواندم. 

حکایت زنی مربی مهد و مشاور خانواده است. شوهری بیمار دارد. داستان که جلوتر می رود متوجه می شویم این زن رتبه یک دانشگاه بوده و پسر خاله پولدارش نیز خواستگارش. اما نوع نگرش زن به دنیا و مسیری که انتخاب می کند او را به اینجایی که درش ایستاده می رساند.

شخصیت پردازی مناسب و به جا.
پیرنگ قرص و محکم. اما جای پرداز بیشتر هم داشت. 
دیالوگ ها گاهی رنگ و بوی شعار می گرفتن.
شروع رمان عالی، میانه خوب، پایان خیلی خوب. 
          

            در زندگی همه ی آدم ها فراز و نشیب هایی وجود دارد. دره ای که از آن پایین بیفتد. قله ای که بالا رود. رنج و درد برای همه وجود دارد. هر کسی ممکن است در هر کدام از این فراز و نشیب ها، در میان غم ها تصمیم بگیرد که ادامه ندهد. اصلا این حق را دارد که بگوید نمی توانم. دیگر نیستم. محمد حسن شهسواری سعی دارد نشان دهد شهربانو از این دسته است یا نه. با وجود اینکه شهربانو شلغش را از دست داده. خانه اش را از چنگش در آورنده اند. شوهری که روی تخت بیمارستان است. همانطور که خودش فکر می کند می رسد روزی که داد بزند نمی توانم؟ دیگر نمی شود؟ پدر ومادرش، برادرش، دوستانش حتی آنکه از شهربانو مشورت می گیرد می خواهند که ادامه دهد؟ شهربانو قرار است قهرمانی باشد آنچنان که تمام شهربانوهای این سرزمین هستند وگرنه شهسواری کتاب را به آن ها تقدیم نمی کرد. نویسنده کتاب سعی کرده با توصیفات به جا از مکان، زمان و حس و حالی که قهرمان داستان دارد مخاطب را با او همراه کند. با خواندن اولین فصل از این رمان نه چندان بلند پی می برید که موفق هم بوده است. دیگر ارزشمندی شهربانو به نسبت سایر آثاری که درمورد زنان نوشته شده یا می شود نگاه کاملا قهرمانانه به زن و همسر است. در عینی که دیگر مشکلی نمانده تا شهربانو با آن دست و پنجه نرم کند، تصمیمی می گیرد که به زعم خودش به پیروزی منجر می شود.
          

            می شد یک دستی به سر و روی نثرش کشید و بهترش کرد
و طبعاً بعضی قسمت هاش نچسب بود. یا بگویم به من نچسبید. مثل تصویر روابط دختران دانشجو در سال شصت و پنج...

و مطمئناً نمی شود گفت که خیلی نو بود. امّا این، مشکل چنین داستان هایی نیست
خاصیتشان بوده و هست. که تکرار می شوند امّا تکراری نه....