همه¬ئ ما بی¬نهایت فیلم و سریال جنگی دیده¬ایم. اولین چیزی که در این فیلم¬ها جلب توجه می¬کند چفیه¬ئ دور گردن رزمنده¬ها است. حتی اگر لباس نظامی به تن نداشته باشند، یک چفیه دور گردن دارند که آنها را ازهمه نظامیان دنیا متمایز می¬کند. تقریباً هم همیشه یک حالت تزئینی به نظر می¬رسد. یک چیزی شبیه لباس فرم. شاید خیلی از ماها اصلاً لزوم استفاده از چفیه را ندانیم؛ چون معمولاً توی فیلمها کمتر کاربردش را دیده¬ایم. تا جایی که حتی چفیه داشتن نمادی از حزب¬الهی بودن به نظر می¬رسد. اما اگر کمی دقیق¬تر به ماجرا نگاه کنیم و پای خاطرات رزمندگان بنشینیم، متوجه می¬شویم که این تکه پارچه¬ی شطرنجیِ نخیِ سبُک چه کاربردهایی دارد. یکی از کاربردهایش استفاده به جای دستمال است. از همه نوعش. پاک کردن عرق و برداشتن شیء داغ و... گاهی به جای پانسمان از آن استفاده می¬کنند( یادم افتاد که توی فیلم¬ها این مورد را دیده¬ام) گاهی به جای طناب. گاهی روانداز. گاهی سفره و... یک ابزار ساده و دمِ دست و کاربردی. اما پای این تکه پارچه¬ئ شطرنجی کی به جبهه باز شد؟ آیا اولین¬بار در جبهه از آن استفاده شد؟
خیر... اولین کسانی که از چفیه استفاده کردند جهادگران بودند. جهادگرانِ جهاد سازندگی. سنگرسازان بی-سنگر. کسی نمی¬داند که اولین¬بار چه کسی از چفیه استفاده کرد. اما اولین¬بار بین بچه¬های جهاد بود. آنهایی که تصویر کار کردن¬شان را روی اسکناس بیست¬تومانی دیده بودیم و همیشه  خیال می¬کردیم این عکس کارگران و کشاورزان است. احتمالاً هیچ¬کدام¬مان هیچ¬وقت به آن عبارت کوچک«جهاد سازندگی» دقت نکردیم. 
دقت کرده باشیم یا نکرده باشیم هم معمولاً تصویر کاملی از « جهاد سازندگی» نداریم. عده¬ای از ما از جهاد سازندگی فقط یک اسم شنیده¬ایم و نمی¬دانیم جهاد چگونه شکل گرفت و چه خدماتی ارائه داد. 
شاید همین ندانستن «علی مشایخی» و «محمدرضا حسینی» را پای صحبت¬های مهندس «حسینعلی عظیمی» از جهادگران باسابقه نشاند تا خاطرات او را در کتاب «رسم جهاد» مکتوب کنند. اما نه خاطرات پراکنده و یا خاطراتی از سفرها و عملیات عمرانی. مهندس با تجربه¬ای که متأسفانه حالا باید عبارت « مرحوم» و «زنده¬یاد» را به اسم و عنوان ایشان بچسبانیم. درست همین حالا که این یادداشت در حال شکل¬گیری است. مرحوم« حسینعلی عظیمی» از چگونگی تشکیل جهاد گفته است و از مشکلات کار و موانع. 

          

            کتاب بسیار روان و خواندنی است بدون حاشیه نگاری و پرداختن به مسائل فرعی مستقیم به مصادیق و مسائل و نحوه عملکرد و چالش ها پرداخته است و این نکته کمک کرده است تا بهتر نحوه اداره و کارکرد جهاد مشخص شود و همچنین مدل کارآمدی از حل مسائل در برابر دیوان‌سالاری مرسوم ارائه کرده است که در دیوان‌سالاری‌ مرسوم ما از مرکز به نواحی دستور می‌دهیم چه کاری انجام شود اما در مدل جهاد آن سالها این پیرامون است که مسائل ونیازها را به مرکز انتقال می‌دهد وبابت آن کار می‌کند تا حل شود نه اینکه مرکز تصمیم بگیرد برای سایر مناطق چه کاری انجام شود و در جای جای کتاب کاملا مشخص است که چقدر آن الگو در حل مسائل تخصصی تر و پیشرو تر بوده است.