این کتاب به منظور تجلیل از "مانی" و نقش تحسین برانگیز شاپور اول ساسانی در گسترش آیین او، در قالب داستان نوشته شده است. "مانی به سال 216 میلادی، در بابل، در یک خانواده ی شهریاری اشکانی تبار چشم به جهان گشود و در سال 274 میلادی به فرمان بهرام اول، پادشاه ساسانی، به قتل رسید.... تعالیم مانی از آیین میترا، زردشت، عیسی مسیح و بودا سرچشمه می گرفت. جنبه ی مسیحی پیام او برای غرب. و جنبه ی بودایی اش برای شرق بود. میان این دو حوزه ی دعوت امپراتوری ایران قرار داشت که برای آن، بخش زردشتی نظام او تهیه شده بود... پیشرفت مانویت در قرن های سوم تا پانزدهم میلادی در روم غربی و شرقی و اروپا در خور توجه است و در قرون چهارم و پنجم به اوج شکوفایی خود رسید... مانویت بردوگانگی مطلق میان ماده و روح استوار است.... در نظر مانی کره ی زمین آمیخته از دو عنصر نیکی و بدی است و انسان، حیوان و نبات حاصل اختلاط این دو عنصرند. مانی معتقد است که انسان، از پروردگار پدید آمده است و خداوند می کوشد انسان را، که نیمی از خود اوست، نجات دهد".