موقع خواندنش انگار تبدیل شده بودم به کودکی ۱۱ ساله که مادر جادوگرش‌ آن را در نیمه های شب برای او می‌خواند. انگار خودم را جای شخصیت های داستان می‌گذاشتم و سعی می‌کردم هرکدام را درک کنم و بفهمم دلیل کارهایی که می‌کنند چیست.هرکدام از قصه ها پیامی داشت.و هر پیام،پیامی دیگر که واقعا با ارزش بود.
۱-مشنگان را آزار نده، آنها فقط جاهلند(یادم باشد که اذیت شان نکنم مبادا وزارت سحر و جادو گیرم بیندازد)
۲-برای رسیدن به خوشبختی فقط نیاز به خودتان دارید، نه به یک چشمه یا یک شوالیه یا چیزی جادویی.این خودتانید که می‌توانید خوشبختی را به ارمغان بیاورید.
۳-قلبی که آغشته به عشق نشود، مسموم و خراب می‌شود و راهی جز خنجر زدن در آن نیست.
۴-جادو هیچوقت آنقدر قوی نیست که جسم و روحی را که جدا شده اند به هم پیوند بزند و مرده را زنده کند.
و در آخر
۵-هیچکس نمی‌تواند از مرگ فرار کند. یا همان جمله ی معروف که همه جا می‌شنویمش؛
"میتونی قایم بشی، اما نمیتونی فرار کنی."
حالا معنی این جمله را درک می‌کنم...
        

          در مجموع 5 داستان در این کتاب هست و نوشته هایی از پروفسور دابلدور که توضیحات دامبلدور واقعا در کتاب سنگینی میکند و نیازی در بودنشان نیست، از مجموع 5 داستان یکی را در کتاب ها و فیلم دیده ایم که به یادگاران مرگ مشهور است، صرفا اگر به دنیای هری پاتر علاقه مند هستید شاید جااب باشد ولی نمیتوان از ان به عنوان یک کتاب خوب یاد کرد
        

          خود نوشته های بیدل بسیار ساده و کودکانه طراحی شده چیزی که کتاب رو دارک میکنه نوشته های دامبلدوردر مورد هر داستان بعد از اوناس...