بسم الله

نمونه کاملی از سیر زندگی یک انسان در کوتاه ترین عبارت‌های ممکن...
یکی از بهترین کتاب‌های زندگی‌نامه که تا به حال خوانده‌ام...
حقیقتا این حجم از اطلاعات و انس با یک شخصیت در این کتاب کوتاه خیره‌کننده‌ بود...
در زندگی‌نامه نویسی به نظرم یکی از شروط مهم این است که در انتهای روایت، تو دوست داشته باشی تا او شوی و من در آخر زندگی‌نامه علی حاتمی دوست دارم که علی حاتمی شوم.

این کتاب بی‌شک بالاترین امتیاز را تا به حال در نظرم در بین مجموعه کودکی نامداران داشته است.
          

            کتاب «شاعر سینما - من علی حاتمی هستم» شرح خاطرات به هم پیوسته ی علی حاتمی از دوران کودکی و نوجوانی اش است. نویسنده توانسته با ایجاد ارتباط های قابل قبولی، این خاطرات را به هم متصل کند. و از تاثیر هر خاطره و اتفاق بر آثار آینده حاتمی سخن بگوید. فقط مساله اینجاست که بعد از گفتن شرح بیماری و رفتن به خانه یکی از اقوام که از قاجار بوده اند، نویسنده توضیحی نمی دهد که فرق خانواده های قاجار و سبک زندگی و طرز حرف زدن آنها با خانواده های دیگر قدیمی چه بوده است که باعث شده سبک فیلم سازی حاتمی با سایر کارگردانان زمان خودش تفاوت پیدا کند. (توضیحی که برای مخاطب کودک و نوجوان امروز که هیچ آشنایی ای با سبک زندگی قدما ندارد، لازم است.)
در این جلد هم مثل سایر جلدهای مجموعه نیاز به ویرایش متن و کوتاه کردن جملات دیده می شود . همچنین تکرار چند باره یک کلمه در جملات پشت هم، اشکالی است که در همه جلدها وجود دارد و نیاز به بازبینی یک ویراستار قبل از چاپ را به اثبات می رساند. خصوصا که این کتاب  ها مورد استفاده کودک و نوجوان است و می تواند بر شیوه نگارش آن ها اثر بگذارد.
نمونه آن یک پاراگراف نصف صفحه ای در کتاب است که یک جمله است!!
(حکایت ها و تصنیف های مادربزرگم در آن شب های دورهمی که قصه هایش را می نوشتم و روز بعد، از او می خواستم معنای واژه های قدیمی را برایم بگوید، و یا آن چاپخانه ی پدرم که با حروف سربی، قصه هایم را می نوشتم و آن ها را با بسم الله الرحمن الرحیم شروع می کردم و یا آن نقاشی های دیواری خیره کننده حضرت عیسی (ع) و فرشته های بالدار روی دیوارهای کلیسا و یا همان پروژکتور هشت میلی متری عمویم و آن همه شور و شوق نمایش فیلم که روزنامه های کهنه را برای تاریک شدن اتاق، به پنجره نصب می کردیم و یا همان آداب و معاشرت ساکنان آن خانه قجری، و قصه های هزار و یک شبی که برای دختر آقای دکتر، طراحی می کردم؛ موجب گشت، در همه ی آثارم به زبان خاصی از قصه گویی حکایت های گذشته علاقه مند شوم که به آن تعلق داشتم.)

          

            تصویر گری این جلد رو بیشتر از بقیه ی جلد های این مجموعه دوست داشتم.
داستانش تا حدی شبیه ماجرای جلال آل احمد بود. برخورد های حاتمی با دستگاه آپارات، رادیو و قصه های مادربزرگش رو شرح داده بود و اینکه همین ها بعدا اثرشون رو در فیلم سازی وی گذاشتن.
بند آخر می گفت که من دلبسته ی مذهب و تاریخ مردمم و توی آثارم نشونشون دادم. که مشتاق شدم آثار حاتمی رو ببینم.