کتاب گفت وگو در باغ تصویر سکوت در قاب کلمات است.دو ایرانی فرهیخته(شاهرخ)و هنرمند(فرهاد)رو در روی هم در فاضای بی مرز،مفهوم باغ در فرهنگ ایرانی را دست مایه سیاحت ذهنی خود قرار می دهند و از قدیم به جدید،از کهنه به نو،و از آرمان به واقعیت گریز می زنند/غو عاقبت سخن از این باغی که سیمرغ و زال در آن آشیانه دارند،این باغ نمادین،باغ خیال،باغ جان یا ماوای روح که صبح می توان آب روانش را دید و به وجد آمد،به حسرتی ختم می شودکه در غفقلت از واقعیت ملموس و عینی ریشه دارد:«آدم نهالی بیرون از فصل و بی هنگام است،در زمان خودش نیست،خزان است در میانه بهار و یا برعکس.»