اول‌هاش، یعنی اون شعرهای اسم‌دارش رو هیچ دوست نداشتم. یعنی واقعا ناامید شدم ازش و گفتم احتمالا این رفت جزو آثار بد گروس تو ذهنم. بعد به آخرها رسیدم که ۲۱شعر بود با عنوانْ فصلِ "شعرهایی برای عشق به بهانه‌ی تو" بالاخررره تونستم اون شکل و قلمی که دوست دارم رو ببینم و چندین شعر رو علامت بزنم.

"گفتی دوستت دارم و
من
به خیابان رفتم.
فضای اتاق برای پرواز کافی نبود"
.
"مهم نیست حانه‌ات کجا باشد
برای یافتنت کافی‌ست
چشم‌هایم را ببندم."
        

          شبی به خواب می روی
و دیگر
هیچ کس از خواب بیدارت نخواهد کرد

این سطرهایی که گفته ام
معنای مرگ نیست
مرگ، ماجرای قشنگی است
رودخانه ای است
که رویاهایش را به دریا می ریزد
و ماهیانش را
و راز ها و آواز هایش

آن سطرهایی که گفته ام
معنای موی سپیدی است
بر پیشانی بلند رویاها
مردابی
دورمانده از تمامی دریاها
معنای عادت است و فراموشی
یعنی که زنده ای 
ولی خاموشی

گوش کن 
...به نت هایی که پشت پنجره ات می خورند: با...را
باران باش
کسی به باران عادت نمی کند
هر بار که بیاید
خیس می شوی