چاپ اول ابن‌خلدون و علوم اجتماعی در سال 1374 رخ داد و اینک پس از ربع قرن مؤلف آن را با تحریر و تدقیق نو منتشر کرده است. مهم‌ترین تمایز دو چاپ در پیشگفتار نسخه‌ی دوم است که «تحریر محل نزاع در شرایط امتناع» می‌کند. چاپ اول که منتشر شد روزگاری بود که نظریه‌ی انحطاط اندیشه‌ی سیاسی طباطبایی هنوز جوان بود و آرامش دوستدار مدعی شد که طباطبایی آن را از نظریه‌ی دین‌خویی او به امانت گرفته است. اکنون پس از 26 سال توضیح سهمگین و خشمگین طباطبایی به آرامش دوستدار در شرایطی چاپ شده است که اندکی پس از تجدید چاپ کتاب، مدعی به دیار مرگ رفته است اما قلم طباطبایی هم‌چنان ستیهنده است:
 «ایران‌ستیزی سخت ابتدایی، دین‌ستیزی بنیادینی که به لحاظ منطقی با نوعی از دین‌خویی پهلو می‌زند، همه نشانه‌هایی از فقدان منطق بحث فلسفی در نوشته‌های آرامش دوستدار هستند.»


دوماه‌نامه‌ی آگاهی نو، ویژه‌نامه‌ی نقد و بررسی کتاب: «کتاب‌نامه؛ در نقد و بررسی آثار، جلد یک»، شماره‌ی پیاپی 05، پاییز 1400.
        

          راستش من با هزار امید این کتاب رو برداشتم بخونم اما به خوندن مقدمه و سه فصل اول اکتفا کردم.علیرغم اسم و عنوان جذاب، این کتاب چیز زیادی برای آموختن به شما نداره و فقط حجم متورمی از تکنیک های خطابی و نوشتاری رو عرضه میکنه.
در مقدمه آقای طباطبایی تلاش کرده(بخوانید زور زده) تا میان شرایط امتناعی که خودش مطرح میکند با شرایط امتناع آرامش دوستدار تمایز ایجاد کند و امتناع خویش را بر فلسفه فوکو متکی کند اما این کار به درستی انجام نمیشود.آدم آخر نمی فهمد تمایز این و آن چیست و نتیجه میگیرد طباطبایی یکسره از مفهوم پردازیهای دوستدار بهره گرفته.در فصول دیگر یکدفعه به جان احسان نراقی و احسان طبری می پرد که چرا چنین گفتند و چنان. بعضی جاها طباطبایی از هدف اصلی کتاب بسیار دور میشود.
درکل اگر دوست دارید خطابه هایی علیه روشنفکران ایرانی بخوانید این کتاب را به دست گیرید.