یادداشت آرمان ابوالحسنی

                راستش من با هزار امید این کتاب رو برداشتم بخونم اما به خوندن مقدمه و سه فصل اول اکتفا کردم.علیرغم اسم و عنوان جذاب، این کتاب چیز زیادی برای آموختن به شما نداره و فقط حجم متورمی از تکنیک های خطابی و نوشتاری رو عرضه میکنه.
در مقدمه آقای طباطبایی تلاش کرده(بخوانید زور زده) تا میان شرایط امتناعی که خودش مطرح میکند با شرایط امتناع آرامش دوستدار تمایز ایجاد کند و امتناع خویش را بر فلسفه فوکو متکی کند اما این کار به درستی انجام نمیشود.آدم آخر نمی فهمد تمایز این و آن چیست و نتیجه میگیرد طباطبایی یکسره از مفهوم پردازیهای دوستدار بهره گرفته.در فصول دیگر یکدفعه به جان احسان نراقی و احسان طبری می پرد که چرا چنین گفتند و چنان. بعضی جاها طباطبایی از هدف اصلی کتاب بسیار دور میشود.
درکل اگر دوست دارید خطابه هایی علیه روشنفکران ایرانی بخوانید این کتاب را به دست گیرید.