بیضایی رو دوست دارم به خاطر زبان گیرا و قلم استوارش
اما متاسفانه این کار رو به اندازه‌ی بقیه‌ی نمایشنامه‌ها و فیلمنامه‌هاش دوست نداشتم.
حس می‌کردم که داستان کمتر از گنجایشش پرداخت شده بود.
جا داشت که انقدر هول‌هولکی نباشه و مدت بیشتری ازش لذت ببرم.
        

          نثر پخته، دیالوگ های قدرتمند، چرخش های داستانی غافلگیر کننده، و زمان و فضا و زمینه ی آه از نهاد برآورنده! انتظاری جز این باید از بهرام بیضایی داشت؟