براعت استهلال، صنعتی ست ادبی، و آن آغاز کردن سخنی ست به طرزی که کاملا مناسب با مقصود باشد خوش افتد یا براعت استهلال، آن است که مصنفف یا شاعر، در ابتدای خطبه ی کتاب یا مطلع قصیده، الفاظی چند ایراد کند که خواننده به محض خواندن آن، از مقصد و مراد نویسنده و گوینده آگاه شود. براعت استهلال- که ما،در این کتاب، به اختصار، آن را «استهلال» می گوییم و یا به فارسی، متداول، «خوش آغازی» می نامیم- در گذشته ی ادب فارسی، غالب در باب شعر و نظم به کار رفته است؛ چنانکه اگر شاعری، قصیده، قطعه یا غزلی می سرود و در محضر جمعی می خواند (یا واگذار می کرد که خوش صدایی آن را بخواند) و مخاطبان، در همان ابتدای شعر، به وجد می آمدند و به تایید و تحسین می پرداختند، و به زبان امروزی «با مفهوم شهر، ارتباط برقرار می کردند.» نشانه ی براعت استهلال بود و قبول افتادن حرکت آغازین اثر. از متن کتاب