کیت نفسش را فرو داد و گفت:« لوت! تو به من کمک کردی که اینطوری باشم. چون تا وقتی که یکی داشته باشم که بتونم پیشش خودم باشم، میتونم اینو تحمل کنم که پیش پدرم کس دیگه ای باشم.»

من میترسم، سوزا! آن چهارده سال اینجا هیچ ارزشی ندارد. مارا برای امروز قضاوت می‌کنند، نه برای دیروز.

-همهٔ ما نمی‌تونیم کارای بزرگی رو که بهشون فکر می‌کنیم، انجام بدیم.

ملکه گفت:« پس حالا متوجه شدی که چرا نمیتونم بخوابم. من نه فقط از هیولا‌های پشت در میترسم، بلکه از هیولاهایی هم که ذهن خودم میسازن، وحشت دارم، اونایی که در وجود خودم زندگی میکنن.»