یادداشت‌های سروناز (3)

          نمی‌دونم درباره‌ی این کتاب چی بگم! یکی از بهترین تجربه‌هام بوده و قراره به خوانش دوباره‌ش برگردم.  با شخصیت اصلی-لیدیا سوگواری کردیم، در گذشته غرق شدیم، سعی کردیم از کار روزگار سر دربیاریم، کابوس دیدیم، انتظار کشیدیم و در آخر بارقه‌های نور رو مثل سرنخ‌ حوادث، دنبال کردیم تا شاید بتونیم گذشته رو همونجا جا بذاریم و جایی برای خودمون در آینده پیدا کنیم.
        

          یادمه ماتیلدا رو که خوندم فهمیده بودم که تنهایی هم می تونه قشنگ باشه، اگه کتاب کنارت باشه. او به جای اینکه منتظر نجات باشه خوش معجزه بود.
        

          سارا رو وقتی شناختم که خودمم بلد نبودم با تنهایی و نارضایتی از خودم کنار بیام. تابستان قو ها یه پناهگاه آروم بود، جایی برای اون بخش از من که همیشه دنبال معنا می گشت.