یادداشت‌های سوین (9)

          کافکای عزیزم!
 پودرم کردی... انگار سرم پره و هاج و واج موندم. ان‌قدر کشتن خواننده‌هات با کلمات نیاز بود؟
        

          اصل داستان یک تمثیل بود. یک تمثیل و چند نماد که وقتی کنار هم می‌چیدیش معناش رو می‌فهمیدی.
        

          برای یه دختر بچه ۱۲ ساله که از آرشام تهرانی و عسل آریانی می‌خوند جذاب و متفاوت بود. ولی برای شما توصیه نمیشه.
        

          عجیب بود! عجیب گنگ مبهم و زیبا. گنگ و مبهم ولی دلنشین و سوزآور!
بعد از سمفونی مردگان خواندن سال بلوا راحت‌تر می‌نمود و از طرفی با هر پرش خواننده به همراه ذهن نویسنده در منجنیق وهم جا به جا میشد. نمادهای مشترکی میان دو اثر وجود داشت ولی اصل ماجرا و اصل انتقاد متفاوت بود. 
از همان ابتدا با جمله‌ی "چرا من در یاد همه هستم و هیچکس به یاد من نیست." نمک گیر شدم. جلوتر که رفتم جانم آتش می‌گرفت اما سوالی ذهنم را درگیر و کمی رمان را برایم ناعزیز کرد. در کل آن شهر با آن بلوای عجیب و خون ریز هیچ مردی وجود نداشت؟!
بعد از مطالعه‌ی تحلیل رمان و مطالعه‌ی دوباره‌ی رمان یادداشت به احتمال زیاد ویرایش می‌یابد.
- مشرق
        

          هرچقدر فکر می‌کنم درموردش چی بنویسم نمی‌فهمم. انگار عمیقا کم آوردم. نام "سمفونی مردگان" برای چنین حزنی حقا که برازنده است.
اندوه ان‌قدر توش موج می‌زنه که سر درد بگیره؛ قلب فشرده بشه. چشم حیران و عاجز از باریدن، بایسته.
توصیفات به قدری جان سوزه که فردی مثل من عاشق باران و زمستان متنفر شه از برف و "برف برف" خوندن کلاغ‌ها...
شخصیت پردازی به قدری دقیقه که وقتی راوی عوض میشه انگار وارد دنیای جدیدی شدی. انگار رمان و نویسنده عوض شده. این موضوع در موومان چهارم کاملا آشکاره.
تشبیهات و آرایه‌ها خلاقانه و پر از ذوق ادبیه.
پایان رمان به خوبی یک صفحه‌ی سیاه می‌کشه روی تمام افرادی که به جسم زنده بودن و حالا زیر برف‌ها خوابیدن.
از نمادهای "موومان، کلاغ، هابیل و قابیل، سمفونی، مردگان" به درستی و ظرافت استفاده شده و تا آخرین صفحه‌ی کتاب رو نخونی بر این موضوع اطمینان پیدا نمی‌کنی.
و در کل لایق جایزه‌ای به اون عظمت بوده.
        

          گشودم؛ تا نیمه‌ها خوانده بر گوشه‌ای رهایش کردم. نویسنده در جذب مخاطب بسیار ضعیف عمل کرده بود.
        

          پر از حرف‌های بی‌سر و  ته! پر از ادعا! پر از تناقض!
تکلیف نویسنده با خودش معلوم نیست و هر منتقد به کتابش رو بیشعور خطاب می‌کنه. به نظرم نویسنده این کتاب رو نوشته که فقط پول به جیب بزنه.
توی ایران هرچی کتابی پرفروش‌تر مضخرف‌تر!
        

          برام جالب و زیبا بود. پر از حس خوب، پر از نگاه واقع گرایانه، پر از لبخند و اشک.
دور از کلیشه‌های رمان‌های زرد عاشقانه‌ی امروزی و نزدیک به حس و حال این روزهای عشق...
شاهد پیشرفت قلم نویسنده توی اثر جدیدشون هستم.
        

          این کتاب نه عالی هست و نه بد! یه داستان عاشقانه‌ی عارفانه است با تحریف‌های تاریخی. نویسنده از دو نام تاریخی برای یه داستان نیمه خیالی و نیمه تاریخی استفاده کرده.
نکات جالب، درست یا نادرستی داره. 
و متاسفانه نویسنده‌ی ترک قصد پوشاندن اسم ایران در طول داستان رو داره.