یادداشت‌های پوروچیستا (2)

          گاه برایم سوال هایی پیش می‌آمد، مثل اینکه آیا دیگر مردم واقعا خوشحال هستند؟ آیا میل به پرستش خداوند در ما فطری‌ست؟ و... و میل به سفر برای یافتن جوابی به سوال‌هایم  در من بیداد می‌کرد. علاوه بر این ما گاهی نمی‌دانیم که نمی‌دانیم. در سفر کردن چیزهایی‌ست که تا تجربه‌اش نکنی، به جهل خودت پی نمی‌بری! 
کتاب واقعا دل‌چسب بود. برادران امیدوار مرا نسبت به زندگی یک‌نواخت و شهری‌ام ناامید کردند. آرزومندم روزی بتوانم در اقیانوس‌ها، جنگل‌های وحشی، کویر، میان مردم دهاتی و جهانی که تنها آن را خوانده‌ام قدم بزنم. 
        

          اضطراب یعنی تصویر ذهنی از آینده‌ای دردناک که هنوز رخ نداده. یعنی ما از چیزی می‌‌ترسیم که هنوز اتفاق نیفتاده، فقط چون در ذهن‌مون صحنه بدی از اون ساختیم. شخصی که این ترس رو داره در اجتماع محتاط‌تر و محدودتر عمل می‌کنه، برای جلوگیری از آسیب و تحقیر خودش محدودیت می‌سازه و روابطش رو در چهارچوب حفظ می‌کنه؛ که منجر به معادل سازی روانی می‌شه. یعنی احساسات درونی خودش رو به واقعیت بیرونی تعمیم می‌ده. و این روند ما رو تنها و تنهاتر می‌کنه! / چقدر خوب که ریشه‌های تنهایی‌مون رو بشناسیم تا بتونیم درمانش کنیم.✨