یادداشت‌های زهرا حاجی رحیمی (4)

            راس بوراک در این کتاب سراغ یکی از مهارت های زندگی  می‌رود.از شخصیت یک زرافه استفاده می‌کند که در اولین روز  ورودش  به جنگل همه او اا با صندلی اشتباه میگیرند،و این زرافه بالاخره می‌تواند با آرامش و بدون ترس حرف خود را بزند.این پیام بخ خوبی به مخاطب منتقل می‌شود که برای اینکه در جمع پذیرفته بشی و به تو هم خوش بگذرد باید خودت را باور داشته باشی.
          

            وقتی داستان را خواندم و کتاب را به پایان رساندم، باورم نمیشد که  در آمریکا که مدعی آزادی ،پیشرفت و در یک کلام مدینه ی فاضله است،چنین زندگی کردن هایی هم هنوز وجود داشته باشد.عجب نوجوانی دمش گرم.نه فقط دمش،که همت و جسارت و اراده اش هم. دوست دارم این کتاب را به نوجوان ها و حتی جوان ها پیشنهاد دهم.