یادداشت‌های حمید فراهانی (4)

          اگر بخوام درون مایه ی این رمان و  حتی بیشتر رمان های مدرن رو بنویسم باید از متن همین کتاب استفاده کنم که میگه :  اتفاقات فرعی و آدم هلی فرعی  میتونن  به اتفاقات اصلی تبدیل بشن .

 تمام شخصیت ها و اتفاقات این کتاب فرعی هستند اما به مرور زمان نه تنها یک کل اصلی رو بوجود میارن بلکه خودشان هم  تک تک  ، هویت شخصیت های اصلی رو به خودشون میگیرن و حتی به جاودانگی برسن و این نه فقط در رمان بلکه در سراسر زندگی و هستی امکان پذیره . 

با تمام خوبیها به پای بار هستی نمیرسه اما کتاب جالبیست اما نه جادوانه در ذهن و تاریخ ادبیات ‌ . 
        

          مقدمه و موخره ابوالحسن تهامی برای درک چند برابر این نمایشنامه و سایر آثار ترجمه شده از شکسپیر بسیار عالیه . برای درک بهتر هنری پنجم خواندن نمایشنامه هنری چهارم شکسپیر میتونه مفید باشه اما الزامی نیست . 
        

          بسیار بسیار بهتر از چیزیست که فکر میکنید . حتی بنظر من از رمان کوری هم بهتر بود و  پیچیده تر . از ابتدا تا انتها به نقد فرهنگ کلیسایی  پرداخته اما حالت شعاری نداره و باعث دلزدگی مخاطب نمیشه . بنا به نام رمان   از ابتدای کتاب دنبال یک عاشقانه میگردیم اما همه چیز برجسته تر از عاشقانگی داستانه تا بیست صفحه آخر که تمام کمبود بار عاطفی داستان رو جبران میکنه و یک پایان عالی . 
        

          این رمان ایده ای شبیه به  محاکمه کافکا  داره اما هر چی جلوتر میره  شباهتش به قصر کافکا بیشتر میشه.