یادداشت‌های سیدنا (2)

          گاهی شگفتی زندگی در همین است: در میانه‌ی نبرد میان نور و تاریکی، انسانی می‌فهمد که نه کامل انسان است و نه کامل افسانه.
آریا، همان نیمه‌انسانِ نیمه‌افسانه‌ای در میدگارد، نمادی است از ما—کسانی که در برابر تردیدها و شب‌های تاریک، هنوز نور را جست‌وجو می‌کنند.
اما زیبایی قصه تنها در نبردها و رازها نیست؛ بلکه در لحظه‌هایی است که عشق، مثل جرقه‌ای کوتاه، راه را روشن می‌کند.
امید، در این داستان، گاهی شبیه دستی است که می‌توانست در دست دیگری بماند و نماند، اما همان لمس کوتاه، نیروی ادامه‌دادن را به جان می‌بخشد.
ما هم می‌توانیم، مثل او، در میان دره‌های تاریک زندگی، نوری بسازیم که هم راه خودمان را روشن کند، هم ردّی از گرما در دل دیگری بگذارد.
        

          گاهی سرنوشت مثل نویسنده‌ای بی‌رحم عمل می‌کند؛ درست وقتی که دو دل، راهشان را به هم پیدا می‌کنند، تقدیر صفحه را ورق می‌زند و قصه را نیمه‌تمام می‌گذارد.
در هفت جن بیش از آنکه ردّی از موجودات ماورایی بماند، ردّی از عشقی است که می‌توانست به ثمر بنشیند اما در هیاهوی سایه‌ها خاموش شد.

عشق در این رمان، بیشتر شبیه شعری است که هیچ‌وقت خوانده نشد؛ نه به‌خاطر اینکه کلماتش زیبا نبودند، بلکه چون فرصت خوانده‌شدن پیدا نکردند.
و این همان فلسفه‌ی تلخ زندگی است: گاهی دل‌ها آماده‌اند، اما زمان و زمین، یاری نمی‌کنند.

شاید همه‌ی ما جایی در زندگی، عشقِ «ناتمام» خودمان را داریم؛ عشقی که هیچ‌وقت به پایان خوش نرسید، اما همان نیمه‌راه، آن‌قدر عمیق بود که برای همیشه در خاطرمان ماندگار شد.