یادداشت سیدنا

        گاهی شگفتی زندگی در همین است: در میانه‌ی نبرد میان نور و تاریکی، انسانی می‌فهمد که نه کامل انسان است و نه کامل افسانه.
آریا، همان نیمه‌انسانِ نیمه‌افسانه‌ای در میدگارد، نمادی است از ما—کسانی که در برابر تردیدها و شب‌های تاریک، هنوز نور را جست‌وجو می‌کنند.
اما زیبایی قصه تنها در نبردها و رازها نیست؛ بلکه در لحظه‌هایی است که عشق، مثل جرقه‌ای کوتاه، راه را روشن می‌کند.
امید، در این داستان، گاهی شبیه دستی است که می‌توانست در دست دیگری بماند و نماند، اما همان لمس کوتاه، نیروی ادامه‌دادن را به جان می‌بخشد.
ما هم می‌توانیم، مثل او، در میان دره‌های تاریک زندگی، نوری بسازیم که هم راه خودمان را روشن کند، هم ردّی از گرما در دل دیگری بگذارد.