یادداشت‌های معصومه جاوید (2)

          بعد مدت طولانی‌ای ، نشستم و 120 صفحه کتاب را در حالی که نفهمیدم ساعت چطوری گذشت خوندم.
تا اینجای قصه، خط تعلیق داره حرف اول رو میزنه.
مسئله‌ی دیگه ای که خیلی به چشمم اومد این بود که به قدری ترجمه روان بود که هیچ کلمه‌ی سختی را نمی‌شد پیدا کرد؛ که این باعث میشه شما واقعا نتونین از قصه بیاین بیرون ، چه برسه به اینکه کتاب رو زمین بذارین.
اما برای من که از یاد گرفتن کلمات جدید در کتاب لذت میبرم ، خیلی جالب نبود.
تا یادداشت بعدی بدرود..
        

          چقد جنگی که بین باورم و حقیقت بوجود آورد رو دوست داشتم.