یادداشت‌های مهرآیه علی بخشی (2)

          این کتاب اولین کتابی بود که از خانم مرعشی خوندم. اوایل داستان برام خیلی خسته کننده و کند پیش می‌رفت. با اینکه شیوه‌ی روایت داستان جالب بود، اما مثل فیلمی بود که به ازای هر یک ربعی که داستان رو جلو می‌بره ۴۵ دقیقه‌ فلش بک‌ می‌زنه. 
اما از اواسط داستان کم کم برام تند تر و جالب تر پیش می‌رفت و منتظر بودم جاهای خالی پازل داستان با سرعت بیشتری برام پر بشه. تصویر سازی‌های قشنگ و البته دردناکی داشت و آثار عمیق جنگ رو روی آدم‌های بی‌گناه خیلی خوب نشون داده بود. با اینکه پایانش می‌تونست بهتر هم باشه، اما همین پایان هم نشون می‌داد که چقدر جنگ می‌تونه آدم‌هایی که به ظاهر سرپا موندن رو از هم بپاشونه و هیچ راه جبرانی هم براشون نذاره.
        

          من مجموعه کتاب نجات ارداس رو وقتی که دبستانی بودم خوندم و جزو اولین تجربه های رمان خوندنم بود. یادمه سر کلاس ادبیات همیشه پشت میز آخر می‌نشستم و یواشکی با خیال اینکه معلم قرار نیست از چیزی بویی ببره، برای خودم کتابم رو می‌خوندم. حتی چندباری هم روی بارفیکس های میله ایِ توی حیاط مدرسه می‌نشستم و با آرامش کامل درحالی که چشمای پر از ترس معلم ها رو نادیده می گرفتم غرق سطر سطر کتاب می‌شدم.
انقدر این مجموعه کتاب، ماجراها و شخصیت هاش رو دوست داشتم که هنوز هم دلم می‌خواد یک عالم کتاب نخونده ای که دارم رو ول کنم و برم از اول بخونمشون. حتی حاضرم جلد هایی که بخاطر امانت دادن گمشون  کردم رو از اول بخرم و این دفعه با دقت بیشتری مراقبشون باشم. 
این کتاب ها برام یادآور حس و حال بچگی و دوستای قدیمیمن و جاشون توی قلبم محفوظه. انقدر محفوظ که مطمئنم قراره سر فرصت، دوباره از اول شروعشون کنم و با یادآوری حس و حال بچگیم، غرق خاطرات دبستان و دوستای کوچیکم بشم.