یادداشت‌های درناز نجفی (2)

          خواندنش باعث شد دوباره بفهمم چقدر دلم برای مدرسه تنگ شده. بزرگ‌شدن با گینا و بعد فهمیدن اینکه با وجود همه‌ی این تجربه‌ها هنوز هم کوچک است لذت بخش بود، توصیف‌های نویسنده و اشاره‌هایش به آینده هم جالب بود 
 اما جالب‌ترین بخش داستان ابیگیل بود.
 فکر می‌کنم هر مدرسه‌ای یا اصلا هر جایی برای خودش ابیگیل‌هایی دارد که با وجود دردسرهای شخصی‌شان حواسشان به همه‌چیز هست .
پس با تشکر از همه‌ی ابیگیل‌های آشنا و ناآشنا 
و آرزوی اینکه در لحظه‌های عجیب و غریب ابیگیل‌های دیگری معجزه‌وار نجاتشان بدهند.
        

          پارسال نمایشگاه کتاب خانمی در معرفی‌اش گفت:
_این کتاب درباره ی زنان گیلانغربه 
و من آن‌قدر تعجب کردم که خواستم بعدها از دوستی که همان‌جا کتاب را خریده‌بود بپرسم او درست می‌گفت یا نه. خودم احتمالا چهارم پنجم بودم که خواندمش، جلدش هم خراب‌شد و نمی‌دانم چه سرنوشتی پیدا‌کرد هر چه هست حالا ندارمش و تنها چیزی که حافظه‌ی نصفه نیمه‌ی من یادش می‌آید عینک سبزی توی جیب و لوله‌ای در گلوست 
و اینکه همیشه دوستش داشته‌ام 
هنوز هم از کسی نپرسیده‌ام یا کتاب را از کسی یا جایی قرض نگرفته‌ام که یک بار دیگر بخوانم و بفهمم اصلا قصه چه بود اما عشق و رنج و بلوط حتما درباره‌ی زنان گیلانغرب هم هست هر چند جزئی‌نگری‌های من نگذاشته آن‌طور نگاهش کنم 
امیدوارم بخوانید و خوشتان بیاید