یادداشت‌های سیدمحمد یزدانی (2)

          سلام
کلا با کتابهای آقای حدادپور حال میکنم
سریع هیجانی و خاص

فقط یک نکته که اذیت کننده سهت این هست که نمیتوان بر مستند بودن داستان‌ها تاکید کرد و تا حدودی باید چشم بسته قبول کرد.

گاهی نقدهایی هم وارد هست که خب من توجهی نمیکنم
خب بنده خدا سبک داستانی اش ابتدا باز بوده و دستش به سانسور نمی‌رفته
حالا انگاری تلاش می‌کنه رعایت کنه 


این کتاب که واقعا خاص هست
یک دنیایی که میدانیم هست و حسش نمی‌کنیم
من که خیلی سریع تمومش کردم و البته از دستورات دینی داخلش هم استفاده می‌کنم 
حتی اگر نویسنده از خودش در آورده باشد نفی عقلی ندارد.


        

          دوستی می‌گفت گاهی  کتاب‌ها هستند که خواننده را انتخاب می‌کنند.
در دفتر کاری با دوستان تمیزکاری می‌کردیم. یکی از چالش‌ها قفسه کم و کتاب زیاد بود.
تصمیم گرفتیم با نظر خودمون کتابهایی که قدیمی هست و موضوعات دور افتاده را به دست ضایعات محل بسپاریم.
در یک ساعت کار کوهی از کتابهای ضایعاتی در مقابل کتاب‌های به درد بخور خود نمایی می‌کرد.
وسطای کار این کتاب اومد دستم. اسم آقای معلم را که دیدم یاد دوران دبیرستان افتادم که برای مسابقات داستان نویسی به مرحله استان رفته بودم و ایشان داور بودند.
گفتم این هم کتاب تاریخ گذشته هست و فقط در حد رفع کنجکاوی تا خانه می‌برمش و  از آنجا برود ضایعستان.
شب قبل خواب بازش کردم مقدمه را که خواندم دیدم حرفی برای گفتن دارد. بخش اولش را که خواندم  به اشتباه خودم پی بردم.
فهمیدم این کتاب باید در قفسه‌ام باشد و از نکاتش برای تدریس کلاس مهارت نویسندگی دوستان استفاده کنم.

از خود کتاب که بخواهم بگویم داستانش این هست که نکات مرتبط با نویسندگی را در قالب داستانی از یک کلاس نویسندگی بیان میکند.
عملی و روان