یادداشت‌های Hey (2)

        کتاب غم‌انگیزی بود.. طول کتاب _میتونم بگم_ نه اما پایان، چرا. از اون غم انگیز هایی که حس میکنی قلبت فشرده میشه و اشکت درمیاد:)
کتاب روند آرومی داشت که مناسب داستان بود ولی مناسب سلیقهٔ من، نه! احتمالا نویسنده اینطور فکر کرده بود که «بیا فرض کنیم یه دنیای موازی وجود داشت که هر چی اینجا افسانه ست، اونجا واقعی بود. توی این دنیای موازی اژدها وجود داره. پاگنده؟ چرا که نه! کره زمین.. نه، زمین، تخته! جادوگرها، ارواح (به شکلی مجسم و دیده‌شدنی)،..»
جدای از اینا، نمیتونم جذابیت ماجرا رو انکار کنم. سفر به انتهای زمین.. ترکیبی از واقعیت و تخیل، نوشتاری رویاگونه ، همزمان زیبا و دل‌نخواه... 
(از اینجا دیگه لو میره داستان👇) 
نقاط خاص کتاب؟ آخر کتاب، اونجایی که میگه «ایا ساکنان اون زمین میدونن چقدر خوشبختن؟...» حس عجیب و خاصی میده... 
تو طول کتاب اونجاهایی که رفتار خواهر بزرگتر مهربون تر شده بود آدم یه حدسایی میزد، ولی آخر کتاب، یه دفعه همه‌ش رنگ گرفت و معنی پیدا کرد...
و اونجایی که میرسن به انتهای دنیا... یه صحنهٔ باشکوه مقابل چشم مخاطب نقش میبنده.. ولی اونجا، همه این سفر، اما.. دست‌نیافتنیه.... 
خلاصه که کتاب قشنگی بود و به یاد موندنی.