یادداشت‌های حسین ناصری (3)

          این کتاب به صورت نمایشنامه، داستانی مشابه داستان کتاب دایی جان ناپلئون (نوشته ایرج پزشک‌زاد) بود ولی با شاخ و برگ کمتر و خیلی جمع و جور.
 
        

          کتاب مجموعه ای از چند داستان نسبتا کوتاه و خواندنی بود. متن روان و گیرای کتاب، حکایت و داستان افرادی را نشان می‌داد که در راستای هدف خود، یعنی مبارزه سیاسی برای رسیدن به آزادی، قید زندگی شخصی و عاشقانه خود را زده اند؛ که بهترین شکل، در داستان های میرزا و دربدر، این مسئله نشان داده شده است.
        

          کتاب مزخرف و بی معنی و مفهومی بود. کل مطالب کتاب تو یه برگه A4 خلاصه میشه که حتی همین یه برگه هم ارزش خوندن نداره. توضیحات مترجم در پاورقی های کتاب و مقایسه مطالب نوشته شده با شرایط ایران، خیلی به مزخرف تر شدن این کتاب کمک کرده
به هیچ وجه خوندنش رو توصیه نمیکنم.