یادداشت‌های فرزاد زادخور (3)

          به قولی باید یک عمر اضافه بهمون بدن بشینیم کتاب‌های حاج آقا رو بخونیم و لذت ببریم. این کتاب هم به تازگی چاپ شده و مثل همه کتاب‌های حاج آقا مجتبی خوندنی و شیرینه. موضوع جذاب و مهمی هم داره. 

حاج آقا عاقبت رو دو دسته میکنن. عاقبت کلی عمر انسان و عاقبت هر کار (دنیوی و اخروی). راجع به سوء عاقبت و حسن عاقبت در هر دو دسته بصورت علمی و عملی بحث میکنن. ریشه‌ها رو بیان می‌کنند و راهکار میدهند.

 ویژگی‌برجسته بیان حاج آقا مجتبی  اینه که آمیخته با روایات هست و روایات رو جوری به مخاطب منتقل می‌کنند که دقیقا در جای خودش میشینه. کلامشون سراسر نور هست. 
        

          کتاب سرگرم کننده است و متن روان و زبانی نو داره. چیزی که جذابش میکنه درگیری‌های درونی شخصیت اول قصه در موقعیت‌های مختلف و رفت و برگشت‌های زمانی و مکانی به تناسب این موقعیت‌هاست. یک امتیاز رو به خاطر این کم کردم که اگر از خلاصه داستان باخبر باشید شروع کتاب خیلی درگیرکننده نیست. برای همین هم من قصه رو لو نمیدم. در کل به نظرم رسالتی که یک داستان به دوش میکشه رو ادا کرده و حتی کمی فراتر از اون. لذا ارزش مطالعه داره و پیشنهادش می‌کنم. در کل با شخصیت اصلی داستان خیلی همزادپنداری کردم و قطعا شخصیت آسید حمید رو تا مدتی گوشه ذهنم خواهم داشت.
        

          با یک متن روان داستان یک زندگی تقریبا تلخ روایت میشه. داستانی از آسیب‌هایی که به همدیگر می‌زنیم. انتظار داشتم جمعبندی اخلاقی بهتری داشته باشه اما خب از یک نویسنده غربی همین‌قدر هم خیلی خوبه که معضلات اعتقاد به آزادی در چارچوب‌های غرب رو تا حدی به تصویر کشیده. شاید با خواندن این کتاب بیشتر حواسمون به رفتارهامون و اثر رفتارهامون در درازمدت جمع بشه.