یادداشت‌های sara Joharchi (10)

          به نظر این کتاب سلیقه ای هست برخی به خواندن زندگینامه با عنایت به جزئیات علاقمند هستند و برخی دیگر به خواندن زندگینامه با عنایت به کلیات علاقمند هستند که خب من در دسته‌ی  دوم قرار میگیرم و برای زندگینامه ی شریعتی کتاب مسلمانی در ناکجا آباد را بیشتر ترجیح می‌دهم.
        

          خیلی از رمان ها خواندنشان وقت هدر دادن است، اما این کتاب حداقل آورده های فرهنگی و تاریخی با خود به همراه داره‌ و در کل نویسنده بدون اینکه حوصله خواننده را سر ببرد به درستی و به جا به توصیف شخصیت و فرایند ها به طور هدفمند می‌پردازد.
        

          کم پیش می آید حوصله ام از خواندن کتابی سر نرود و تا پایان کتاب آن را زمین نگذارم...
این کتاب را در بازه ی زمانی ۴۸ ساعت به اتمام رساندم و در میان آن ۴ ساعت فقط خوابیدم!
بعد از کتاب،  مستند"شریعتی بدون روتوش" را دیدم که اگر کتاب را نمی خواندم به نظرم این مستند حق مطلب را ادا کرده بود.
        

          نویسنده‌ی این کتاب استاد من است بالعکس کلاسشان که گویی حوصله ی ما را ندارند این کتاب روندی منسجم و کلی را بیان کرده که خواندنش خالی از لطف نیست.
        

          یکی از مدل های نوشتار در یادداشت های علوم انسانی به نظر این است که افراد و اندیشمندان یا پژوهشگران تنها یک گزاره را مد نظر دارند ولی دائم به دنبال مصداق یافتن برای این گزاره هستند 
تنها گزاره ی مهم این نوشتار به نظرم این بود:
_در ایران قدیم از جمله زمان ایران حافظ و قبل از آن تا زمان آمدن دوربین عکاسی و گرایش به رئالیسم الگوی زیبایی زنان و مردان یکسان بوده است. 
_معشوق ها اکثرا پسران نوجوان بودند و در ادبیات ما که از مفهوم شاهد استفاده می کنند منظورشان همان پسران نوجوان هست و در آمدن ریش مردانه آغاز کنار رفتن آنها از عشق است. 
_مردانی بودند که ریش خود را می زدند تا در مقام شاهد بمانند زنانی بودند که دائم دلشوره این عشق و علاقه را  داشتند.
نظر خودم : بخواهم خیلی روراست باشم، پیشینه‌ی لجنی داشتیم و باور اینکه این موضوع پیشینه ی ما هست حالم را بهم می زند.
        

          شاید اگر به من باشد ترجیحم دیدن نمایش است تا خواندن نمایشنامه، این کتاب که نشر مصباح الهدی چاپ کرده است بیشتر  گزارشی از یک مستند است.
        

          در کل قلم سید مهدی شجاعی را دوست دارم، این کتاب سوژه های نابی داشت، داستان های  کوتاه با خصلت های روان و هدفمند  و  درنهایت بیشتر  این کتاب را به  نوجوانان توصیه می‌کنم.
        

          مدلِ نگارش در این داستان کوتاه شخص سوم و راوی گونه بود که به سلیقه ی من نمی خورد، سوژه هایی که آن زمان برای داستان استفاده کرده بود برای دوران ما کلیشه ای و تکراری است.
شما در هنگام خواندن این داستان نه متوجه می شوید راوی اساسا کیست؟ از کجا آمده؟
و انگار به ناگه افتادین وسط فضایی که به نظرم آن فضا حتی خوب پردازش نشده  و در نهایت از حوصله ی خواندن شما می کاهد.
        

          روراست باشم با جلال همزاد پنداری می کنم او هم مانند من فردی بی حوصله است و این بی حوصلگی اش در متن هاش مشخص است، به این معنا که کوتاه و مختصر و گزاره ای می‌نویسد را عیب نمی دانم بلکه سبک می دانم، سبک نوشتاری جلال می تواند در حوزه های خبری کارآمد باشد اما نه در سفرنامه،
گزارش کلی از چگونگی شب را به روز سپردن در سفرنامه خیلی جالب نیست .
مخاطب ذوق دارد از جزئیات پوشش ایشان از فرهنگ و غیره بهره ببرد  اما در این سفرنامه با پردازش جزئیات خیلی خودش را سرگرم  نکرده  این موضوع  نه خوب هست نه بد یک سبک است که به سلیقه من نمی خورد.
        

          فردی که در 200 کیلومتری کرمان در یکی از دهات های آن زندگی می کرد که در دوره ی ما تبدیل به اسطوره می شود، ایشان از دامان پدر و مادری که در زمان خودش نمونه نداشت پروش یافت، مادری مهمان نواز و سخت کوش و پدری نماز خوان که اتفاقا ساعت نماز را در نماز صبح از ستاره ها متوجه می شد و در نماز ظهر از سایه ها می گفت پدرم به نماز اول وقت تاکید داشت ایشان در زمانی به این موضوعات توجه می کرد که نماز خواندن اساسا مسئله نبود و خود قاسم سلیمانی اذعان داشت که اتفاقا خیلی هم درست نمی خواند قاسم سلیمانی در سن 13 سالگی به علت بدهی پدرش راهی کرمان می شود و از ماشین و فضای شهری هیجان زده می شود او به کارگر بنا و هتل تبدیل می شود تا بدهی پدرش را بپردازد که جزئیات این روند بسیار لطیف ترسیم می‌شود. 
روح لطیف و حق محور ایشان من را به خودش جذب می کند باورش برایم سخت است که ایشان تا سن 20 سالگی از مرجع تقلید داشتن اطلاعی نداشت و شیوه ی یافتن نماز صبح و ظهر پدرشان برایم حکایت کننده ی حرف های جدید از انقلاب 57 است. 
اما حیف این کتاب انگار وسط یک ماجرا تمام می شود و نقطه نمی گذارند امیدوارم این کتاب ادامه پیدا کند و هم فیلم و هم مستند ایشان ساخته شود که اگر درست ساخته شود مخاطب های زیادی را به دلیل لطافت روحی و اخلاقی این مرد به خود جذب می کند.