به نظر این کتاب سلیقه ای هست برخی به خواندن زندگینامه با عنایت به جزئیات علاقمند هستند و برخی دیگر به خواندن زندگینامه با عنایت به کلیات علاقمند هستند که خب من در دسته‌ی  دوم قرار میگیرم و برای زندگینامه ی شریعتی کتاب مسلمانی در ناکجا آباد را بیشتر ترجیح می‌دهم.
        

          خیلی از رمان ها خواندنشان وقت هدر دادن است، اما این کتاب حداقل آورده های فرهنگی و تاریخی با خود به همراه داره‌ و در کل نویسنده بدون اینکه حوصله خواننده را سر ببرد به درستی و به جا به توصیف شخصیت و فرایند ها به طور هدفمند می‌پردازد.
        

          این کتاب براساس پایان‌نامۀ ارشدِ غزاله چیت‌ساز پژوهشی در  مدارس مذهبی دخترانه به نگارش درآمده است. در متن پیش رو ابتدا نظر کلی خودم را ناظر به کتاب خواهم گفت و در ادامه به نگارش نکات قابل تأمل کتاب برای رجوع در آینده خواهم پرداخت.

ابتدائاً من همچنان خودم را مخاطب کتاب نمی‌دانم و جای خالی مواجهاتی همچون خودم را با دانش‌آموختگان مدارس غ.انتفاعی در کتاب حس می‌کنم. هر چند شاید اساساً چنین نقدی با توجه به سوأل پژوهش بی مورد باشد. اما دریافت من از کتاب همچنان نگرانیِ آسیب وارد شده به طبقه تن‌آسای مذهبی بود و نهایتاً این کتاب را هم می‌توان به عنوان درس عبرت به سایر افراد این طبقه و دانش‌آموز حال و گذشته و آیندۀ این مدارس توصیه کرد. در حداقلی‌ترین حالت من به دنبال دیگری‌ترین افراد برای این گروه در کتاب می‌گشتم که حجمِ ناراحتی و ناامیدی آنان نیز یکبار در مواجهه با این افراد به صدا در آمده باشد. ما نادیده گرفته شدیم. ما فقط موضوعی بودیم برای بیان ناکارآمدی‌های نظم غ.انتفاعی...

تا حدی تجربیات و نکات ذکر شده در کتاب برایم تکراری بود چرا که من بارها به طور زیستی آن را تجربه کردم اما این احساس که «من بی‌خودی ایراد نمی‌گیرم» بلکه شهودهایی قریب به واقعیت دارم به شدت در روحیه‌ام تأثیر گذاشت. در یکسری موارد با نتیجه‌گیری‌‌های چیت‌ساز مخالف بودم خصوصاً جمع‌بندی‌هایی که در پیوند با مذهبی بودن این مدارس و افراد بود. البته یک نکته قابل‌توجه عدم تعامل من با این گروه از فارغ‌التحصیلان مدارس ارتدوکس مذهبی است و اساساً شاید یک نقد محدود بودن داده‌ها به دانش‌آموزان مدارس خیلی خاص مذهبی و خالی بودن جای مدارس جدید مذهبی با رویکرد دیگری که تأکیدات علمی بیشتری دارند و در حذف نواقص موجود در نظم مدارس هستند؛ مشهود بود. برای مثال ایدۀ متنوع بودن مدرسه در مدارس شرف‌الدین و فائزون در مقابل زیست گلخانه‌ای آسیب‌زا در این مدارس علم شده است. یا دیگری بودن بر اساس جنسیت خیلی برای من پذیرفته نیست. خوب حرف می‌زنن چون اعتماد به نفس خوبی دارند.

یکسری موارد مانند آیندۀ این افراد یا دقیق شدن در مواجهه با دیگری‌ها در دانشگاه و یا نقل‌وقولی از بازخورد این افراد بعد از علم یافتن به اینکه دوستان یا همکلاسی‌هایشان فارغ‌التحصیل مدارس غ.انتفاعی هستند. گزارشات در پیش از دانشگاه و یک ورود اندکی به دانشگاه تمام می‌شد و جای خالی دنیای پس از دانشگاه مثل شغل مثل ازدواج و مانند این‌ها خالی بود.

پ.ن: منظور از «خود» در متن، دانشجویان برامده از مدارس دولتی و  مناطق حاشیه‌ای(غیرازتهران و چند استان پرقدرت) با فارغ‌التحصیلان مدارس غیرانتفاعی در دانشگاه است.
        

          کم پیش می آید حوصله ام از خواندن کتابی سر نرود و تا پایان کتاب آن را زمین نگذارم...
این کتاب را در بازه ی زمانی ۴۸ ساعت به اتمام رساندم و در میان آن ۴ ساعت فقط خوابیدم!
بعد از کتاب،  مستند"شریعتی بدون روتوش" را دیدم که اگر کتاب را نمی خواندم به نظرم این مستند حق مطلب را ادا کرده بود.
        

          نویسنده‌ی این کتاب استاد من است بالعکس کلاسشان که گویی حوصله ی ما را ندارند این کتاب روندی منسجم و کلی را بیان کرده که خواندنش خالی از لطف نیست.
        

          یکی از مدل های نوشتار در یادداشت های علوم انسانی به نظر این است که افراد و اندیشمندان یا پژوهشگران تنها یک گزاره را مد نظر دارند ولی دائم به دنبال مصداق یافتن برای این گزاره هستند 
تنها گزاره ی مهم این نوشتار به نظرم این بود:
_در ایران قدیم از جمله زمان ایران حافظ و قبل از آن تا زمان آمدن دوربین عکاسی و گرایش به رئالیسم الگوی زیبایی زنان و مردان یکسان بوده است. 
_معشوق ها اکثرا پسران نوجوان بودند و در ادبیات ما که از مفهوم شاهد استفاده می کنند منظورشان همان پسران نوجوان هست و در آمدن ریش مردانه آغاز کنار رفتن آنها از عشق است. 
_مردانی بودند که ریش خود را می زدند تا در مقام شاهد بمانند زنانی بودند که دائم دلشوره این عشق و علاقه را  داشتند.
نظر خودم : بخواهم خیلی روراست باشم، پیشینه‌ی لجنی داشتیم و باور اینکه این موضوع پیشینه ی ما هست حالم را بهم می زند.
        

          شاید اگر به من باشد ترجیحم دیدن نمایش است تا خواندن نمایشنامه، این کتاب که نشر مصباح الهدی چاپ کرده است بیشتر  گزارشی از یک مستند است.
        

          با وجود تعریف‌‌های زیادی که کردند، اصلا جالب نبود.
        

          خوشم نیومد