یادداشت‌های مائده چترایی (3)

          قلم تالکین به قدری معروف هست که جایی برای تعریف باقی نمی‌مونه. چیزی‌که منو بیشتر عاشق این نویسنده میکنه، تعهد و علاقه به کارش بوده. نوشتن، خلق یه دنیای فانتزی بی نقص که حتی برای این منظور خط، نژاد و زبان خاص خودش رو طراحی کرده. 
و منی‌که بعد از خوندن هر بخش اکلیل از چشمام می‌بارید*-*
پی‌نوشت: کم کردن 1ستاره، فقط به این دلیل بود که استثناعا توی این ژانر خاص فیلم رو بر کتاب ترجیح دادم و لذتی که از فیلم بردم بیشتر بود.
        

          یادمه اولین باری‌که این کتاب رو خوندم سن خیلی کمی داشتم و صرفا از روانی داستان و ماجرای خلاقانش لذت بردم. اما بعدتر که فهمیدم در اصل این کتاب قصد به تصویر کشیدن چه چیزی رو داشته و بالاتر از اون چقدر هنرمندانه منظورش رو  در قالب چنین داستانی درآورده، طوریکه اصلا برای مخاطب خسته کننده نباشه، با اشتیاق توی لیست کتاب‌هایی قرارش دادم که باید بازخوانی بشند و این سری با درک کامل‌تری سراغش رفتم.
قطعا این کتاب فراتر از یک داستان کودکانه‌ی صرفه و تلاش کرده مفاهیم کاملا جدی رو به زیرکانه ترین حالت ممکن توی خودش بگنجونه. مفاهیمی که به نظرم تاریخ انقضا ندارن و قرار نیست تکراری بشند.
        

          به نظرم سه امتیاز میتونه برای این کتاب منصفانه باشه. هرچند به عنوان اولین کتابی که بعد از مدت‌ها دوری از مطالعه سراغش رفتم، کنار اسم قشنگ و طراحی جلد دلرباش و ارتباط خوبی که باهاش گرفتم، اما هنوز فکر میکنم برای سنین نوجوانی دلچسب‌تر و شیرین تر باشه. البته این یادداشت اصلا به معنی بد بودن کتاب نیست. ارزش یکبار خوندن رو داره اما به نظر امتیاز های بالاتر میتونند برای کتاب‌های دیگه کنار گذاشته بشند*-*

کلیت داستان: داستان  از طریق نامه نگاری‌هایی که بین شخصیت های مختلف کتاب رخ میده قابل فهمه و کتاب حول محور همین مکالمات پیش میره. یک نویسنده که بعد از جنگ جهانی دوم بنا بر اتفاقاتی برای نوشتن کتاب جدیدش وارد یک جزیره میشه و شرح حالیه بر داستان جولیت(نویسنده‌ی قصه‌ی ما) و  آنچه که افراد جزیره  از سر میگذرونند. میتونه به عنوان یه کتاب سبک و خوش خوان  یه زنگ تفریح مابین مطالعات سنگینتون باشه. :)